Ο κύριος καθηγητής λέει ότι δεν έχουμε μνήμη.
Ο κύριος καθηγητής λέει ότι μετά το ατύχημα θυμόμαστε μοναχά σε βάθος μιας εβδομάδας.
Δεν είναι ακόμη σίγουρος για το τι σημαίνει αυτό για μας εξελικτικά. Πιθανόν τίποτα.
Πιθανόν να γίνουμε αδέσποτα, να γαμάμε από δω κι από κει και να τρώμε σκουπίδια.
Πιθανόν να μην αλλάξει και τίποτα.
Θα δούμε.
- Το 2001, σε ένα νησί με βαθιά αριστερά βιώματα, κάποιος έγραψε σε έναν τοίχο "ΑΙΜΑ - ΤΙΜΗ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ". Δεν μου άρεσε. Δεν τρόμαξα, απλά δεν μου άρεσε. Έγραψα ένα δισέλιδο κείμενο σε ένα μικρό φανζιν όπου σημείωνα, μέσες άκρες, πως οι 4 κύριες εκφράσεις της ακροδεξιάς τότε (Μ. Βορίδης, Κ. Πλεύρης, Ν. Μιχαλολιάκος, Γ. Καρατζαφέρης) μέσω των περιθωριακών οργανώσεων τους άρχισαν να ξεμυτίζουν και πιθανόν να γίνουν σύντομα επικίνδυνοι. Δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος ούτε έχω μαντικές δυνατότητες. Απλά γνώριζα τι έχει συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις στον υπόλοιπο κόσμο. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι δέκα χρόνια μετά κάποιοι θα είναι υπουργοί, κάποιοι βουλευτές και κάποιοι τηλεπερσόνες, θα παίζουν σε τηλεπαιχνίδια, θα χέζουν στις τουαλέτες μας, θα μαγειρεύουν στις κουζίνες μας. Δεν είναι αυτό το θέμα.
- Ποιό είναι το θέμα;
- Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι γνωστοί/ φίλοι/ γουατέβερ/ αριστεροί/ αριστεριστές/ χίπηδες/ εναλλακτικοί κτλ μου έλεγαν τότε ότι στο άνθος της ηλικίας μου, αντί να πίνω ποτάκια σε όμορφα μπαρ, γράφω κείμενα για φαντάσματα και ασχολούμαι με μαλακίες.
- Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θυμάται αυτό το κείμενο σήμερα.
Το επόμενο μεγάλο ταξίδι που θα κάνω θέλω να είναι στη Ρωσία. Θέλω να πιω μια βότκα στην Κόκκινη Πλατεία, να κλείσω τα μάτια και να δω μια αληθοφανή ψυχροπολεμική ταινία και όχι αυτή την κωμωδία που ζω. Θέλω να γνωρίσω μια κάποια Τατιάνα της KGB, με πίστη στο κόμμα, μεγάλο στήθος και καλογυαλισμένο περίστροφο Makarov να με πάρει από το χέρι και να με πάει στο πιο βρώμικο μπαρ της δεκαετίας του 50 ή του 70.
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλάνε δυνατά. Συνήθως τα πρόσωπά τους είναι χυδαία, σκαμμένα με ρυτίδες, ιδρωμένα, τα μάτια πετάγονται από τις κόγχες, φλέβες φουσκώνουν, σάλια στον αέρα, σάπια δόντια.
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλάνε δυνατά. Συνήθως τα πρόσωπά τους είναι χυδαία, σκαμμένα με ρυτίδες, ιδρωμένα, τα μάτια πετάγονται από τις κόγχες, φλέβες φουσκώνουν, σάλια στον αέρα, σάπια δόντια.
Αλλά δεν με νοιάζει. Ας είναι έτσι. Έχω βαρεθεί. Ας μιλάνε δυνατά, ας είναι σάπια τα δόντια τους, ούτως ή άλλως όταν ξυπνήσω δεν θα θυμάμαι τίποτα.
Αλλά κάτι να γίνει, κάτι, οτιδήποτε, γαμώ την κανονικότητα.
(SPOILER για το wasted youth)
Χτες είδα το wasted youth στο θερινό. Δίπλα μας τέσσερις μεσήλικες κυρίες, μαυρισμένες, με εναλλακτικό ύφος, πιθανόν συριζαίες. Η μία μιλούσε δυνατά συνεχώς. "Θέλω να δω που το πάει" έλεγε. Ήμουν στο τσακ να της πω "Γαμώ την γραμμική αφήγησή σου".
Στην τελευταία σκηνή παραδόξως ο κόσμος γενικά σώπασε. Πιθανόν να άφησε τις εικόνες να εξηγήσουν την ταινία στο κεφάλι του. Πιθανόν να σοκαρίστηκε. ΟΚ.
Μίλησε πρώτη η εν λόγω κυρία.
- Γρηγοριάδης;
- Ποιός;
- Γρηγοριάδης, ο νεαρός που σκοτώθηκε το 2008.
- Γρηγορόπουλος.
- Α ναι, Γρηγορόπουλος. Πιθανόν να επηρεάστηκε από αυτό ο σκηνοθέτης.
Η βραχεία μνήμη που μας διακρίνει αφενός την έκανε να ξεχάσει το όνομα του πιτσιρικά και αφετέρου κατάφερε να κάνει δύσκολη την, ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΡΟΦΑΝΗ γίνεται, σύνδεση της ταινίας με το 2008.
Ο κύριος καθηγητής λέει ότι όλα θα τελειώσουν το 2012.
Φοβάμαι πως θα ζήσουμε πολύ περισσότερο από αυτό, είτε θυμόμαστε είτε όχι.
