τζόρτζ κλούνεϊ

Χτές έμαθα πως ο Τζόρτζ Κλούνεϊ αρραβωνιάστηκε και αμέσως έψαξα στο γκουγκλ τη μέλλουσα κα. Κλούνεϊ. Από την αναζήτηση είδα ότι είναι μια πανέμορφη (αναμενόμενο), νεαρή, πετυχημένη δικηγόρος. Ανακάλυψα επιπλέον ότι έχει ανακηρυχθεί Νο. 1 σέξυ δικηγόρος στο Λόνδινο από ένα tumblr που ειδικεύεται σε νομικά αντικείμενα του πόθου. Το τελευταίο γεγονός με συγκλόνισε και αμέσως μου γεννήθηκε η επιθυμία να αυνανιστώ με μια διασημότητα εν τη γενέσει, μια που το διαδίκτυο ανακύρηξε αμέσως ως καυτή.

Από εκεί ξεκινάει το δράμα μου. Σε ολόκληρο το δίκτυο δεν μπορώ να εντοπίσω μια ημίγυμνη φωτογράφιση, ένα κλεμμένο βίντεο ή έστω ένα upskirt της για να τον παίξω. Τον παίζω διαχρονικά με ότι μου πασάρουν τα μήντια. Τον έχω παίξει με τον κώλο της Πίπα Μίντλετον, με το μεταεφηβικό upskirt της Έμμα Γουότσον και με τα sex tapes της Κιμ Καρντάσιαν. Δεν ξέρω γιατί, μόλις δημιουργηθεί θόρυβος γύρω από το όνομα κάποιου, αμέσως μου σηκώνεται. Πρόσφατα, μόλις ανακοινώθηκε το όνομα της ως υποψήφιας ευρωβουλευτού, τον έπαιξα για τη Μαρία Σπυράκη. Ίσως είναι ασθένεια, ίσως βαριέμαι πολύ, ίσως θα προτιμούσα να μπουκάρω σε ένα πολυσύχναστο μέρος και να γαζώσω τους πάντες με ένα ΑΚ-47.

Όπως και να χει, έχω απογοητευτεί πολύ γιατί η Αμάλ Αλαμουντίν είναι ντυμένη σε όλες τις φωτογραφίες που βρίσκω. Αμάλ, αν με διαβάζεις, θα σε περιμένω με κατεβασμένα τα σώβρακα μέχρι να ληκάρει το πρώτο σου τσοντοβίντεο. Δεν είναι τρόπος αυτός να συμπεριφέρεσαι στους νέους σου φίλους. Εμείς σε αγαπάμε, εμείς θα είμαστε εδώ ακόμη κι όταν ο Τζόρτζ σε παρατήσει. Αν με διαβάζεις κάνε μου ένα λάικ, ένα ρητουίτ ή στείλε μου ένα μέηλ. Θα καταλάβω.

εξελικτική ανθρωπολογία

Σε μια νέα κοινωνία, σε χίλια χρόνια από σήμερα, δεν θα κάνουμε φίλους γιατί εξελικτικά δεν θα συμφέρει πλέον. Οι άνθρωποι μπορεί να μην γνωρίζονται καν μεταξύ τους, τουλάχιστον όχι με την έννοια που σήμερα έχεις φίλους, γνωστούς, συγγενείς, γκόμενες, συναδέλφους, μαλάκες που πρέπει να αποφύγεις κτλ.
Όπως κάνουν όλα τα ζώα δηλαδή, θα τρώμε, θα γαμάμε και θα πεθαίνουμε νέοι. Στα 200 χιλιάδες χρόνια που υπάρχουμε έχουμε προσπαθήσει να μην είμαστε ζώα τα τελευταία 10 χιλιάδες και πραγματικά δεν φαίνεται να έχει δουλέψει καλά. Δηλαδή αν αφαιρέσεις τα κοκτέιλ, τα λολ, τα κινητά, το χύσιμο στο στήθος ή στο στόμα, τα McDonalds, το κάπνισμα, δεν μένουν και πολλά πράγματα που σε διαφοροποιούν από τα ζώα. Εγώ προσωπικά δεν έχω εντυπωσιαστεί.

Κάπου στην πορεία έχω πεθάνει και δεν το ξέρω.
Μισώ τους μπάτσους.
Θα ήθελα να μπορώ να μιλάω εύκολα στα κορίτσια.
Θα ήθελα να σκοτώσω τους φίλους μου.
Θα ήθελα να πάρω αυτό το κορίτσι και να πάμε στο νησί, που πλέον δεν είναι το νησί μου αλλά είναι ακόμη εκεί, οπότε στ' αρχίδια μου.
Θα ήθελα να μη μισώ αυτή τη χώρα.
Θα ήθελα να βάλω φωτιά στο εφηβικό μου δωμάτιο, εκεί που τώρα είναι στοιβαγμένα τα χαλιά και κάτι θλιβεροί πίνακες που ζωγράφιζαν φίλοι τον γονιών μου που νόμιζαν ότι έχουν ταλέντο, ένα ψυγείο με φέτα, τσόντες και περιοδικά από τα 90ς, η φανέλα του παναθηναϊκού με το λόγκο της ιντεραμερικαν, σχολικά βοηθήματα με ασκήσεις χημείας, παραγώγους και ολοκληρώματα που δεν τα διάβασα ποτέ.
Θα ήθελα να μην τρώω τα νύχια μου.
Θα ήθελα να μπορώ να μιλήσω σε αυτό το κορίτσι και να της πω ότι όλα θα πάνε καλά αλλά δεν το πιστεύω στ' αλήθεια και γι' αυτό δεν της λέω τίποτα.
Θα ήθελα να μην πρέπει να δουλεύω.
Θα ήθελα να μην πονάει άλλο το στομάχι μου.
Θα ήθελα να βλέπω κάθε μέρα το χαμόγελο της γιατί είναι πιο εντυπωσιακό από χίλιες οθόνες που ανατινάσσονται ταυτόχρονα και θα ήθελα κάθε φορά να στέκομαι εκστατικά μπροστά στην έκρηξη.
Θα ήθελα να μη με νοιάζει.
Θα ήθελα όλη αυτή η σκόνη να μας πνίξει αργά και να μας βρουν με τις πυτζάμες ή με φτηνά κοστούμια μετά από χίλια χρόνια μπροστά σε υπολογιστές, παγωμένους σε μια νέα Πομπηία.
Θα ήθελα να μην μπορούμε να μιλήσουμε όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε.

fear and loathing in Καισαριανή

Η Δ. μου έφερε ένα κέικ σοκολάτα, έφαγα το μισό και ήταν πραγματικά γαμάτο, όσο έμεινε το έβαλα σε μια σακούλα και το άφησα δίπλα στα σκουπίδια να φάει και κανένας φτωχός. Το οποίο είναι αστείο γιατί πλέον είμαστε όλοι φτωχοί αλλά όχι ρε μαλάκες, κάποιοι είναι πιο φτωχοί.

Μισή ώρα μετά μια γυναίκα γύρω στα πενήντα κάθεται στο πεζοδρόμιο δίπλα στον μπλε κάδο και τρώει με τα χέρια ότι έχει μείνει από το κέικ, ένας κάγκουρας περνάει γαμιώντας δίπλα της, ακούγονται σκυλάδικα στο τέρμα, ο Στάθης Ξένος live από το Ανάκτορο στο Περιστέρι, η άσφαλτος έχει μια λακούβα και πλέον δεν γίνονται έργα γιατί δεν έχουμε λεφτά, τα νερά από τη λακούβα κάνουν μούσκεμα τη γυναίκα, το αυτοκίνητο απομακρύνεται, επί 4-5 μήνες στο στρατό ξύπναγα κάθε πρωί με τον γαμημένο Στάθη Ξένο live από το Ανάκτορο στο Περιστέρι, η γυναίκα σκουπίζει το πρόσωπό της με το μανίκι από το μπεζ μάλλινο παλτό της και σαν να μην έχει συμβεί κάτι συνεχίζει να τρώει το κέικ. Εγώ καπνίζω στο παράθυρο.

Όταν ήμουν μικρός πίστευα πως θα γίνει της πουτάνας για πολύ πιο χαζούς λόγους, αλλά τελικά δεν γίνεται και οι μισοί θα μείνουμε στο παράθυρο να κοιτάμε κάτω την άσφαλτο και οι άλλοι μισοί θα τρώμε αποφάγια από τους κάδους, και θα εναλλασσόμαστε, την επόμενη θα τρώω εγώ από τον κάδο κι εσύ θα καπνίζεις, και γενικά θα περνάει ο καιρός, θα τρώμε σκουπίδια, θα καπνίζουμε, θα ακούμε Στάθη Ξένο και δεν θα γίνεται ποτέ της πουτάνας.

Μερικές φορές στο παράθυρο σκέφτομαι ότι η καράφλα του Στάθη Ξένου είναι στ' αλήθεια μια λιγδιασμένη πούτσα με στόμα και φωνητικές χορδές που λειτουργεί ως το κύριο όπλο αυτού του οργουελικού πράγματος που ζούμε και που τελειώνει στα μούτρα μας κάθε μέρα κι εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι παίζει ή νομίζουμε ότι το σπέρμα της είναι σαντιγύ ή γάλα καρύδας και κατά βάθος το απολαμβάνουμε.

---

Έχω καταλήξει ότι το μόνο πράγμα που μου αρέσει από τα τζανκ φουντ είναι οι σως. Καμιά φορά νομίζω ότι παραγγέλνω μόνο για αυτό. Ειδικά η κίτρινη σως κρεολ που φέρνουν με το μπέργκερ. Μια φορά που δεν είχα χορτάσει, είχα βουτήξει λίγο από το χάρτινο περιτύλιγμα μέσα στη σως κρεολ και το έφαγα. Δεν ήταν πολύ ωραίο αλλά ήταν οκ, τρωγόταν.

Μια άλλη φορά έβλεπα στον ύπνο μου πως εξωγήινοι είχαν εισβάλει στον πλανήτη με μεταλλικά αστρόπλοια τα οποία στο σχήμα έμοιαζαν με μπέργκερ και αιωρούνταν ακίνητα στην ατμόσφαιρα. Οι εξωγήινοι έμοιαζαν με κάποιο λαό της Ασίας, για την ακρίβεια έβλεπα ότι ήταν γιαπωνέζοι, ότι ανέκαθεν οι γιαπωνέζοι ήταν εξωγήινοι και ότι απλά μας παρακολουθούσαν υπομονετικά για χιλιετίες ώσπου μια μέρα σήκωσαν σμήνη από ατσάλινα μαχητικά μπέργκερ και ακινητοποίησαν όλον τον πλανήτη για να μας γαμήσουν ότι μαλακία καταφέραμε να φτιάξουμε μέσα στους αιώνες.

Και είχαμε συρρικνωθεί όλοι, μάλλον οι γιαπωνέζοι το έκαναν για να μας ελέγξουν, με ακτινοβολίες, ραδιενέργεια ή κάτι τέτοιο και είχαμε γίνει όλοι μικροσκοπικά ανθρωπάκια ύψους 1 εκατοστού. Έβλεπα λοιπόν το άσπρο τραπεζάκι με το γαμάτο ντιζάην στο σαλόνι μου και πάνω του ένα διάφανο πλαστικό μπωλάκι με την κίτρινη σως. Μέσα στο μπολάκι με τη σως κρεολ βρισκόμουν εγώ, γυμνός, γυμνασμένος, ένας τζετ σετερ του θαυμαστού νέου μεταλλαγμένου μικρόκοσμού μας και γαμιόμουν επί ώρες με την Ελένη Μενεγάκη μέσα στις σάλτσες μέχρι που ένας γιαπωνέζος ούρλιαξε 十分なあなたは動物をクソ και πέταξε το μπολάκι στα σκουπίδια.

---

Θέλω κάποια μέρα να γράψω ένα σιχαμένο βιβλίο με κοινότοπες φιλοσοφίες του κώλου για να διαβάζουν οι νεοέλληνες, αμόρφωτα καλοχτενισμένα career girls και άνεργοι φλώροι με 3 ΜΒΑ, και να νομίζουν ότι έτσι κάνουν καλύτερη τη ζωή τους. Και μετά από μία σελίδα γεμάτη κλισέ και σαχλαμάρες θα πετάω μια σκληρή αλήθεια ή μια ακραία ρεαλιστική εικόνα και μετά ξανά κοινοτοπίες, ζεν, φενγκ σουι, κομφούκιος, γιόγκα, πάολο κοέλιο, λεο μπουσκάλια, chicken soup for the soul, 50 ways to be happy κτλ.

Και κάπως έτσι, ναι μεν θα συνηθίσουν σιγά σιγά στο αποτρόπαιο, αυτές όμως οι στιγμιαίες ακρότητες θα με κάνουν να νιώθω καλά για λίγο, ότι είμαι θεός και ύπουλα σπέρνω φόβο, και ποτέ δεν ξέρεις, αν είμαι πολύ καλός μπορεί κάποια μέρα να φτιάξουμε μια θρησκεία από αυτό, εσείς να αδρανοποιείτε συστηματικά το μυαλό σας και που και που να φοβάστε κι εγώ να ξύνω τα παπάρια μου, να βγάζω κανα φράγκο και να πηδιέμαι με τις πιο φανατισμένες από το ποίμνιο.

Και κάπως έτσι θα περνάει ο καιρός.

---

Φέτος για να είμαστε χιπ θα πρέπει να φοράμε ζωντανά ζώα σαν κοσμήματα, να τους τραβάμε τις ουρές ή δάχτυλα και αυτά να βγάζουν αμυντικές κραυγές ή να αλλάζουν χρώμα και να λέμε "είδες το χρυσό μου; Μου το έκανε δώρο ο Αλέξανδρος σε ένα ταξίδι που κάναμε πρόσφατα στη Γουινέα η οποία ήταν η μόνη από τις αποικίες της Γαλλίας που αυτονομήθηκε το 1958, όμορφοι άνθρωποι, άγριοι, ελεύθερα πνεύματα".

Φέτος για να είμαστε χιπ θα πρέπει να τρώμε από τα σκουπίδια.

Φέτος για να είμαστε χιπ θα πρέπει να τρώμε αντικαταθλιπτικά (διαχρονικό) παρέα με τραχανά, πιτόγυρα και κοκτέιλ των δώδεκα ευρώ φτιαγμένα από έμπειρους μιξόλοτζιστς με σώμα γυμναστηρίου, ψαγμένο τατού, γαμάτη φράντζα και αινιγματικό/ ειρωνικό μειδίαμα.

Φέτος ελπίζω να πεθάνουμε όλοι.