σπουδή στο σουπερμάρκετ του γκίνσμπεργκ

ΚΡΙΤΙΚΗ:

Το βασικό σημείο που χωλαίνει το a supermarket in california ως προς τον παραλληλισμό με την ελληνική πραγματικότητα είναι το ότι αναφέρεται σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία που ορίζεται ως τέτοια, ορίζεται δραματικά από το σόπινγκ και την κατανάλωση.

Αφενός κάτι τέτοιο απεδείχθη ατελέσφορο (όπως και το εξ ευωνύμων ιστορικό αντίθετό του) και αφετέρου στην Ελλάδα δεν είμαστε έτσι.

Στην Ελλάδα δεν σχηματίστηκε αυτή η κοινωνία έτσι, έτσι προέκυψε όταν εισέρευσε χωρίς κόπο το χρήμα.

Τί συνθέτει τον χαρακτήρα της Ελλάδος λοιπόν;

Εκ πρώτης όψεως θα λέγαμε μια φιλαυτία στα όρια του ψυχολογικού αυνανισμού, μια αγάπη στο εφήμερο, φέτα, ελιές, παπάδες και τηλεόραση.

Σε μια περισσότερο εκ βαθέων ανάλυση θα λέγαμε τίποτα.

Τίποτα απολύτως.

Δεν είμαστε τίποτα.

Δεν έχουμε χαρακτηριστικά, δεν ζούμε, βλέπουμε τιβούλα, αράζουμε καναπέ, πάμε καρύτση, πάμε εξάρχεια, απλά έτσι. Δεν ξέρουμε γιατί.

Αν τελικά θέλουμε να δούμε την Ελλάδα μέσω μιας σπουδής στο σουπερμάρκετ του γκίνσμπεργκ, η παρακάτω στιχοθεσία θα φάνταζε ιδανική.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

ΕΝΑ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

     Πόσο σε σκέφτομαι σήμερα, Μανώλη Καψή, που περπάτησα στα πεζοδρόμια κάτω από τα δέντρα με έναν εγωισμό που κοίταζε στο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης.

    Στην πείνα μου μπήκα στον ΑΝΤ1 να ψωνίσω κώλους.

   Τί κώλοι! Τι στήθια (=βυζιά). Ολάκερες οικογένειες χασμουριούνται με τα τηλεκοντρόλ. Διάδρομοι με ιδρωμένους ψηφοφόρους! Γυναίκες στα ζάρα, παιδιά στα τζάμπο - κι εσύ, Γιάννη Πρετεντέρη, τι έκανες στα λεμονάδικα;

   Σε είδα, Νίκο Χατζηνικολάου, άκληρο, γερο παράξενο, να ψάχνεις τα κρέατα της τηλεόρασης και να κοζάρεις τα όντα του τουίτερ.

   Σε είδα να λες: "Φοβούμαι!", "Φοβούμαι!", " Ναι, διότι φοβούμαι." 

   Σε ακολούθησα κι εγώ.

   Περάσαμε τα τηλεοπτικά ταμέια χωρίς να πληρώσουμε.

   Πού πάμε Παύλο Τσίμα; Οι πόρτες κλείνουν σε μια ώρα. Πάμε για τέννις και χωριάτικη;

   Θα περπατάμε για πάντα στην μετα-τηλεοπτική ελλάδα? 

   Α, Νίκο Χατζηνικολάου, σύγχρονε έλληνα, φίλε της μπριγιαντίνης, τι έκανες όταν μου τέλειωνε ο αέρας και το χαρτζιλίκι κι έγραφες "καλημέρα!" και "καληνύχτα!",

έπινες λούκοζεϊντ και σιγομουρμούραγες πάνο κιάμο;

η αττική οδός είναι θάνατος

Η αττική οδός είναι ένα μέρος μαγικό.
Ξέρω πως είναι να κλαις στο μποτιλιάρισμα ακούγοντας τραγούδια με τρομπέτες.
Ξέρω πως το κάνεις κι εσύ. Μην ντρέπεσαι.
Μόνο για το ότι φοράς κλουβί πρέπει να ντρέπεσαι, αλλά να μου πεις μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;

Στην έξοδο 13 κάθε πρωί "υπάρχει όχημα με βλάβη μπροστά".
Κάθε γαμημένο πρωί.
Κορίτσια μαστιγωμένα από το λαιφστάιλ στέκονται ζαλισμένα δίπλα σε σμαρτ.
Μη μασάτε κορίτσια, αυτό είναι το δικό μας ρόζγουελ, εδώ θα πεθάνουμε ή θα μας απαγάγουν.
Να ξέρετε, δεν έχει βενζινάδικα στο ρόζγουελ, μόνο ραδιενέργεια.

έλα μωρή αρρώστεια ρομαντσάδα

να ήμουνα νίντζα, να 'παιζα με αστέρια

να ήμουνα γυφτάκι, να 'λεγα κάλαντα όλο το χρόνο

να ήμουνα ο μάρτυ, να ήσουν η ντελόριαν

να 'τανε η σχέση μας καραμέλες m & m's

να 'χαμε πονόκοιλο απ' τον έρωτα

και τερηδόνα απ' την αγάπη

 

 

διπολικό σύνδρομο

τις κυριακές από νωρίς στα καλλιστεία

κι ύστερα sushi ή μολότοφ ή κενό

ήταν δυο λέξεις μοναχά "θέλω εταιρεία"

κι άλλοι που θέλαν επανάσταση παιδιά. 

                                

Πιστεύω είναι πολύ βολικό να χωράς στα δίπολα.

Να είσαι με μας ή με τους άλλους.

Να ξέρεις από νωρίς την απάντηση: φασολάκια ή μπάμιες;

Παναθηναϊκός ή Oλυμπιακός;

Ρεμάλι ή entrepreneur;

Αριστερά ή Δεξιά;

Το τελευταίο είναι το πιο όμορφο, "αριστερά ή δεξιά;"

Κι εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ή αριστερός ή δεξιός,

θα έχω την ταυτότητα μου και δεν θα σκέφτομαι καθόλου.

Φορ δε τάιμ μπίινγκ έχω καταλήξει μόνο στο ότι σιχαίνομαι τις μπάμιες και σε τίποτε άλλο.

τα σάββατα δεν έχουν τσέπες

Τα σάββατα πάω με τη μαμά μου στην αγορά.

Στο δρόμο βλέπουμε γύφτους, έλληνες, αλβανούς, πακιστανούς, εναλλακτικούς, μεταλλάδες, αναρχικούς, τροτσκιστές, χίπστερς, πάνκηδες, πρεζάκια, entrepreneurs, μπάτσους, ποιητές, σκυλιά, φάσιον μπλόγκερζ, συντάκτες στη λάιφο, χίπηδες, τζιβάτους και ενα σωρό άλλα απροσάρμοστα.

Της λέω, "μανούλα θα μου αγοράσεις ένα ipad ή μια καινοτόμα επιχείρηση ή μια επανάσταση?".

Κι αυτή η ψώλα απαντάει "τα σάββατα δεν έχουν τσέπες".

Οταν μεγαλώσω θα σας αγοράσω όλους, I promise.

τζον γούειν

μου αρέσει ο τζον γουέιν. 

μου αρέσει η αμερική της ήττας, αυτή που σκοτώνεται από τον τζον γουέιν. 

μου αρέσει που είμαστε όλοι είτε οι σφαίρες είτε τα θύματα του και νομίζουμε πως είμαστε κάτι άλλο.

και ο έρωτας?

ο έρωτας πέθανε όταν κοιμήθηκα κάτω από τα ίδια σκεπάσματα με αυτόν τον δολοφόνο.

ο σκύλος μου

Στην γειτονιά μου την παλιά είχα ένα σκύλο

που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν

έκανε χωρίστρα τα μαλλιά του

και έγλυφε τις κάμερες

μπήκε στο δημόσιο με μέσον

γιατί το μέσον είναι το μήνυμα