τέχνη από τα σκουπίδια

Ακούω κάτι καλλιτεχνικούς τύπους, ύποπτους κτλ να μιλάνε χρόνια τώρα για τέχνη από τα σκουπίδια. Επειδή δεν είμαι καθόλου πρωτότυπος και επειδή το παν στην τέχνη είναι να κλέβεις τις ιδέες των άλλων θα το προσπαθήσω κι εγώ.

Η πρώτη ύλη μου, τα σκουπίδια που θα χρησιμοποιήσω είναι οι αναζητήσεις της κας Ελένης Ζαρούλια στο Google. Η κα Ζαρούλια είναι βουλευτής της Χρυσής Αυγής και πιθανόν άτομο ανικανοποίητο ερωτικά (όπως προκύπτει και από τις αναζητήσεις "φαρμακα στυτικής δυσλειτουργίας" & "αισθησιακές ταινίες free").

Δίαλεξα τυχαία κάποιους όρους αναζήτησης της, τους ομαδοποίησα σε τρίστιχα και προέκυψε αυτό το συγκλονιστικό πνευματικό δημιούργημα. 

ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΞΑΝΑ ΟΤΙ 

ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

--------------------------------------------------------

ΤΑ ΧΑΪΚΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΚΟΥ GOOGLE

i)
δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος
δίαιτα για νεφρά
πέψη στα ασπόνδυλα

ii)
λεμόνι και αδυνάτισμα
βότανα για αιμοροήδες
πως να αυτοκτονήσω

iii)
κρίση στο γάμο
τραγούδια της νέας δημοκρατίας
βοτανικός κήπος πετρούπολη 

iv)
πρήξιμο στους όρχεις 
μασαζ αισθησιακό βίντεο 
προσφορές ικεα 2009

v)
παρακολούθηση συνομιλίας κινητού
πως να παρκάρω
ψώνια στην ιταλία

vi)
μετουσιωμένη αιθυλική αλκοόλη
δεν ανοίγει το iphone
συνταγές με στρουθοκάμηλο 

καλιφόρνια

τί φοράς;

τί είναι το σύστημα; πώς να το παίξουμε; 

θα ήθελα έναν χυμό πριν αρχίσουμε, βιταμίνες, δεν παίρνετε βιταμίνες

έχω να περπατήσω τέσσερα χρόνια

έχω ένα χρόνο να μπω στο μετρό

έχω αυτοκίνητο

μπαίνω στο μετρό μόνο σαν φάρμακο, 

να δω κάνα μπούτι, κάνα βυζί και κάνα αστραφτερό δαπιτικο χαμόγελο

τί φοράς;

ναι, παλιά καλή ατάκα για το ίντερνετ

σπάει ο πάγος

και μπορεί να γελάσει ή να απαντήσει κάτι, ότι νά 'ναι

δεν πιέζεται κανείς από τους δύο δηλαδή

win-win δηλαδή, όπως λένε και αυτοί με τα MBA

τι ώρα είναι;

έλα ντε

είναι ώρα να σοβαρευτώ 

θα σοβαρευτώ 

ετοιμάζομαι να τα παρατήσω όλα και να φύγω

να μπω σε ένα γιαπωνέζικο videogame του 80

και να χάσω από την πρώτη πίστα

που πας;

Αν μπορούσα να διαλέξω οτιδήποτε, θα διάλεγα να επιπλέω για πάντα ανάσκελα σε νερό, σε χώμα ή σε υδρατμούς.

Αν μπορούσα να πάω όπου θέλω, δεν θα πήγαινα στην κλασική αρχαιότητα.

Ούτε στα αμερικάνικα χρυσοθηρικά ξεσπάσματα του 1848 και του 1896, αν και αν χρειαζόταν να διαλέξω θα διάλεγα τον πυρετό του χρυσού του 48 γιατί στο τέλος έφτανες στη θάλασσα της Καλιφόρνια.

Πιθανόν να μην πήγαινα ούτε εκατό χρόνια μέσα στο μέλλον για να ψάξω για την DeLorean των 1,21 GW. "Δρόμοι;  Εκεί που πάμε δεν χρειαζόμαστε δρόμους".

Θα έκανα σίγουρα όμως μια βόλτα στο 1996.

Θα έβρισκα τον έφηβο εαυτό μου, με τις βρώμικες φόρμες και τις πρώτες άγριες καύλες να τσακίζεται με το ποδήλατο σε πάρκινγκ απο σούπερ μάρκετ και σε μονότονους χωματόδρομους, δίπλα σε αρδευτικά κανάλια γεμάτα λίπασμα και φυτοφάρμακα.

Θα με απήγαγα και θα με έστελνα ισόβια σε μια αμερικάνικη θάλασσα της δυτικής ακτής

στον Ειρηνικό ας πούμε

ή θα μπορούσαν να κατέβουν τα σύννεφα και να γίνουν θάλασσα

σαν θάλασσα

σε μια θάλασσα ή κάπου σαν θάλασσα.

Θα διάλεγα εγώ τη μουσική

μουσική σα σανίδα του σερφ ή φυσαλίδα ή διαστημόπλοιο

προσπάθησα αλλά δεν προλαβα το πανκ
δεν ήταν πανκ αυτό που είχαμε το 96

τέλος πάντων, με το που θα φτάναμε,
ο δεκαπεντάχρονος εγώ θα πυροβολούσε με υστερικό ενθουσιασμό τον τριαντάχρονο εγώ,
θα πατούσε το play και θα έκανε ύπτιο σε ότι μπορούσε να τον κρατήσει, 

σε νερό, σε χώμα ή σε υδρατμούς

και θα επέπλεε για πάντα.

έχω ξανάρθει εδώ;

μπορεί

δεν θυμάμαι

με μια χρονομηχάνη μπορώ συνέχεια να ξαναέρχομαι εδώ για πρώτη φόρα