φυτά εσωτερικών χώρων

Μερικές μέρες θέλω να πετάξω τα έπιπλα από το σαλόνι και να φτιάξω περιστερώνες, όπως ο τύπος στο ghost dog αλλά μέσα στο σπίτι, να αφήσω μόνο έναν καναπέ, να κάθομαι και τα πουλιά να πετάνε δίπλα μου. 

Αυτές τις μέρες θέλω να νιώσω σαν βαλκάνιος σαμουράι, αντί για χιπ-χοπ να ακούω Μπέλλου και Τσιτσάνη, να πίνω τσίπουρο στον φθαρμένο καναπέ και να πεθαίνω κι εγώ για κάτι μεγάλο ή για κάτι όμορφο ή για κάτι που θα γίνει μια μέρα ταινία ή βιβλίο.

'Η δέντρα, δέντρα μέσα σε σπίτια, γιατί δεν το κάνουμε αυτό; Βαρέθηκα τα σουηδικά τραπεζάκια, τους πίνακες από φτηνά αφισάδικα και τα ψαγμένα φωτιστικά από PVC, ύφασμα και ατσαλόσυρμα. Σίγουρα θα έχει γίνει, σχεδόν όλα έχουν γίνει.

Σκέφτομαι σπασμένους σταρ του Χόλυγουντ με ρυτίδες και θολά μάτια να σβήνουν τα φτηνά αμερικάνικα τσιγάρα τους σε ψηλά δέντρα σαλονιού, φυτά πιο μεγάλα από τους ίδιους, μέσα σε ξεθωριασμένες βίλες της οροσειράς της Σάντα Μόνικα ή της κοιλάδας του Σαν Χοακίν ή άλλων ισπανικών τοπωνυμίων. 

Αυτές τις μέρες θέλω να νιώσω έτσι, ένα αστραφτερό πρώην μεγαλείο, κάτι να έχω να θυμάμαι από μια φανταστική νεότητα, δύο, τρία ή τέσσερα χαιλάιτ κι ας είναι στα πενήντα ή στα εξήντα μου να σβήνω τσιγάρα μόνος μου σε δέντρα στο σαλόνι μου.  

Αν οι άνθρωποι είχαν διακόπτες πιστεύω πως οι δικοί σου θα ήταν χαλασμένοι

θα πατούσα το off και δεν θα γινόταν τίποτα

θα περπατούσες αφηρημένη ή υπνωτισμένη ή μεθυσμένη ή δεν ξέρω τι

και τίποτα. 

Και οι δικοί μου. Να κάτι που έχουμε κοινό.

Οι πάνκηδες έχουν πλέον κοιλιές, καράφλες και παιδιά

έχουν αϋπνίες και ανεβάζουν στο facebook μπάντες από τη Μινεσότα του 90 ή το Σικάγο του 87

πίνουν φασκόμηλο, τρώνε γιαούρτια και βλέπουν μεταμεσονύκτια σκουπίδια στην τηλεόραση.

Το πανκ πέθανε αλλά κάπου γαμήθηκε η φάση και μας άφησε κληρονομιά τους πάνκηδες.

- φλασμπακ 4 ημερών -

Είδα έναν μετανάστη στο πάρκο έξω από το μετρό με διαφημιστικό μπλουζάκι, πρέπει να ήταν από γαριδάκια ή σερβιέτες, και μετά στην αποβάθρα άλλος ένας, το tshirt του είχε ένα φτηνό σκοτσέζικο ουίσκι και σκέφτηκα ότι κάπου εκεί πάει το πράγμα, σιγά σιγά θα έχουμε σπόνσορες σαν τις ομάδες μπάσκετ, θα μας πουλάνε στο χρηματιστήριο, θα μας αγοράζουν, θα γίνει πιο σκληρή η φάση.  

"Θέλω 3 Samsung Πακιστανούς να μου βάψουν το σπίτι".

"Αγόρασα 8 Marlboro Σενεγαλέζους για να μαζέψουν τις ελιές". 

Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να είμαστε πολύ αυστηροί, ίσως αυτή να είναι η μόνη πλευρά της επιστημονικής φαντασίας που θα προλάβουμε να ζήσουμε και ίσως, μπορεί κι εμείς κάποια άσχημα βράδια να πέσουμε χαμηλά και να αγοράσουμε κάποιον για παρεα π.χ. "Θέλω έναν HSBC Σέρβο να έρθει να δούμε ταινία και να πιούμε μπύρες". 

Ο τύπος με το ουίσκι στη μπλούζα χαμογελάει, του λέω γεια, μπαίνουμε στο συρμό και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.

- φλασμπακ τέλος -

Τώρα γύρνα το μέσα έξω, σκέψου μια παράλληλη πραγματικότητα.

Οι καναπέδες είναι ζωντανοί και διαλέγουν σε ποιο σαλόνι θα αράξουν, τα τετράγωνα τραπεζάκια από MDF με επίστρωση από λευκό βακελίτη και συμπληρωματικό επίπεδο για αποθήκευση περιοδικών, τηλεκοντρόλ και φυλλαδίων ντελίβερυ επιλέγουν συνειδητά κάτω από ποιό μίνιμαλ ιταλικό φωτιστικό θα καθίσουν, οι βιβλιοθήκες διαλέγουν τοίχους, τα χαλιά ανοίγουν μόνα τους, οι τηλεοράσεις στέκονται απέναντι από τους καναπέδες και παίζουν ότι μαλακία τηλεπαιχνίδι θέλουν. 

Δεν έχεις επιλογή, ξέχνα το. 

Είναι μπετόν, σίδερο, κουφώματα αλουμινίου, λευκές συσκευές και μοντέρνα γκάτζετ, κλειδαριές ασφαλείας, σε τέλεια αρμονία, ένας υπεροργανισμός που σιγά σιγά κατέκτησε τον πλανήτη.

Δεν είσαι κάτι ξεχωριστό, πρέπει να το χεις νιώσει κι εσύ, νομίζεις ότι έχεις το πάνω χέρι αλλά τελικά αυτά τα αντικείμενα ζουν ξέγνοιαστα και εμείς είμαστε τα αγχώδη νευρωτικά φυτά εσωτερικών χώρων τους, εμείς είμαστε, εμείς κάνουμε παρέα σ' αυτόν τον υλικό υπεροργανισμό, μας έχει αγοράσει, μας ποτίζει, μας φροντίζει, μας χαλαρώνει.

Φάε τώρα.  

Μπέργκερ, πατάτες, μαγιονέζα, κοκακόλα, φλουοξετίνη, σερτραλίνη και λίγη παρακεταμόλη για το χανγκόβερ.

Αυτή είναι η χλωροφύλλη σου.

Δες τιβι. 

Χάιδεψε τον καναπέ. 

Παίξε με το κινητό.

Αυτά.

κλικ