3.4.13

την τελευταία ημέρα του κόσμου θα πίνω χυμό πορτοκάλι, θα φοράω πυτζάμες και θα φοβάμαι


Dies irae, dies illa / solvet saeclum in favilla / teste David cum Sibylla.

Κάθε πρωί στις 08:45 ακούγεται ο αποχυμωτής από το διπλανό διαμέρισμα. Όταν τον ακούω ξέρω ότι έχω αργήσει. Τελευταία τον ακούω όλο και πιο συχνά, δεν θυμάμαι από πότε έχω να πάω στην ώρα μου για δουλειά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Για κάποιο λόγο δεν έχω ποτέ χυμό στο ψυγείο και κάποια τέτοια απλά πράγματα με κάνουν να αισθάνομαι άσχημα.

Μια μεταλλική σφαίρα στο ύψος των ματιών μου. Κοφτή ανάσα στο σκοτάδι, κρύο, δύσκολες μυρωδιές. Η σφαίρα είναι φτιαγμένη από πολλές μικρές κάμερες, ένα σύνθετο μάτι με είκοσι χιλιάδες ομματίδια, ένα μηχανικό δίπτερο ή μια σφήκα με όξινη γεύση από σίδηρο.

Πρέπει να τρελαίνομαι.

Έχω βαρεθεί τον προφορικό λόγο. Αν μπορούσα θα σταματούσα εντελώς να μιλάω. Έχω ελαχιστοποιήσει τα τηλεφωνήματα, στη δουλειά φοράω ακουστικά, τέτοια φάση. Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει αλλά οι πιο άσχημοι άνθρωποι μιλάνε δυνατά. Τους βαριέμαι, όσο λιγότερα έχουν να πουν τόσο περισσότερα ντεσιμπέλ βάζουν. 

Προχτές είδα στον ύπνο μου ότι αλλάξαμε τη γλώσσα. Είχαμε βαρεθεί να μιλάμε και σκεφτήκαμε ότι ο μόνος τρόπος είναι να ανακατέψουμε το αλφάβητο. Το “α” πήγε προς το τέλος και το “χ” ήρθε πρώτο. Αρχίσαμε να βάζουμε τόνους στο “ξ” και στο “κ”. Τα φωνήεντα θα τα λέμε πνιχτά όταν βαριόμαστε και παρατεταμένα όταν έχουμε κέφια. Χαζομάρα, το ξέρω, αλλά είναι μια αρχή.

Μετά σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα. Σχεδόν τίποτα δεν έχει νόημα. Παλιά είχα μια θεωρία που τελικά πιστεύω ότι ισχύει. Στην αρχή λέει, είχαν και οι άνθρωποι σύνθετα μάτια, με χιλιάδες μικρά ομματίδια που κατέγραφαν επίμονα τον κόσμο. Κατέληξαν όμως να βλέπουν τα πράγματα τόσο υποκειμενικά που τέτοιου είδους όραση τους ήταν περιττή. Και ξέμειναν με τα ελαττωματικά ανθρώπινα μάτια, τα οποία αν και συχνά καμουφλάρονται με εντυπωσιακά μπλε, πράσινα ή γκρίζα, υπολειτουργούν μετά από 40 ή 50 χρόνια ζωής το πολύ. Είμαι βέβαιος πως βαθιά στο μέλλον, σε ένα εκατομμύριο χρόνια ας πούμε, δεν θα έχουμε καθόλου μάτια. Θα μας λένε π.χ. «Βρίσκεσαι σε ένα πολύ όμορφο μέρος» ή «Αυτός είναι ένας τρομακτικά άσχημος πίνακας» και θα μας φτάνει αυτό. 

Μην πας για δουλειά σήμερα. Κάτσε εδώ. Νομίζω πως σήμερα τελειώνει ο κόσμος.

Την τελευταία ημέρα του κόσμου θα πίνω χυμό πορτοκάλι, θα φοράω πυτζάμες και θα φοβάμαι. Γεύση αντιβιοτικού στο στόμα, σαν πλαστικό ή τεφλόν, σαν βαρεμάρα. Στο δρόμο θα περνούν ολογράμματα παιδιών που βγάζουν κραυγές σε ρε μινόρε και λένε λολ, ομιτζί και γουατδεφάκ. Τα μεγάλα ηχεία του σύμπαντος, χαλασμένα από την αλμύρα, θα παίζουν παραμορφωμένα το ρέκβιεμ του Mozart κι ο κόσμος θα σπάει με μεγαλοπρέπεια. 

«Που βρέθηκε αλμύρα στο διάστημα;» θα ρωτήσεις. 
Κι εγώ θα σου απαντήσω «Το σύμπαν είναι από θάλασσα». 
Κι εσύ θα πεις «Είδες; Δεν είναι όλα άσχημα».

Σε αφήνω στον καναπέ και σε σκεπάζω με την καρό κουβέρτα. Βγαίνω από το διαμέρισμα με τις πυτζάμες και χτυπάω τη διπλανή πόρτα. Ένας άσχημος άντρας γύρω στα σαράντα-πέντε ανοίγει. Μυρίζει τσιγάρο, φαίνεται μόνος, είναι χοντρός, αξύριστος και έχει υπερβολικά μικρά μάτια. 

«Θέλω λίγο χυμό» θα του πω. «Θα είναι άδικο να τελειώσει ο κόσμος χωρίς να μου έχεις δώσει λίγο από τον θρυλικό χυμό των 08:45». Ο άντρας θα γελάσει, θα μου δώσει μια κανάτα και θα κλείσει την πόρτα. Είναι 08:47. 

Μην πας για δουλειά σήμερα. Κάτσε εδώ. Νομίζω πως σήμερα τελειώνει ο κόσμος.

Είναι μέρες που πιστεύω ότι δεν είσαι στ’ αλήθεια εδώ, νομίζω πως τα φαντάζομαι όλα, εσένα, τη σφαίρα, το χυμό, όλα. Δεν ξέρω. Παλιά σε θεωρούσα όμορφη, μετά άσχημη, τώρα δεν ξέρω αν υπάρχεις καν, καταλαβαίνεις; Παρ’ όλα αυτά ξυπνάμε μαζί, έχεις σάλιο στο μάγουλο, σημάδια από το μαξιλάρι, τσίμπλες στα μάτια και μυρίζει το στόμα σου. 

Πως γίνεται; Δε γίνεται. Δεν πειράζει.

Μην πας για δουλειά σήμερα. Θα φτιάξουμε κάτι όμορφο. Θα κρατάω σφιχτά το ποτήρι σου, θα έχω κλειστά τα μάτια και θα νιώθω την αναπνοή σου σαν μικρό παλιρροϊκό κύμα να γκρεμίζει το δωμάτιο. 

Θα μάθουμε να ζούμε με τη σφαίρα. Θα περιστρέφεται και θα λέει με ντίτζιταλ φωνή: «Δεν είστε όμορφοι. Δεν είστε όμορφοι. Δεν είστε όμορφοι. Δεν είστε όμορφοι. Δεν είστε όμορφοι. Δεν είστε όμορφοι».

Κι εγώ θα απαντάω: «Στ’ αρχίδια μου» και μετά θα μου σφίγγεις το χέρι όσο πιο δυνατά μπορείς μέχρι να σπάσουν τα μετακάρπια οστά στην παλάμη μου.

Γιατί κάπως έτσι φαντάζομαι την αγάπη, σαν ένα κρακ στην παλάμη. 

Μην πας για δουλειά σήμερα. Κάτσε εδώ. Θα δεις, θα έχει πλάκα. Μάλλον θα χάσουμε, μάλλον θα τα ξανακάνουμε σκατά, αλλά κάτσε, ξέρεις, θα έχει πλάκα. 



[ντιες ιραε]

[γραφτηκε τον Δεκέμβριο του 2012 για το μπαχαρ* 4]

16 σχόλια:

  1. καθε μερα νομιζω πως σημερα μπορει και να τελειωσει ο κοσμος.
    καθε μερα παω στη δουλεια
    γιατι τιποτα δεν εχει νοημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περασα τελεια στην αναμονη του κομμωρηριου, γαμας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δηλαδή όποιος δεν έχει δουλειά να νιώθει ευτυχισμένος;
    Δεν είναι. Να λες κ αυτή τη δουλειά να μη τη χάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ελπίζω η τελευταία μέρα του κόσμου, να είναι Τετάρτη...

    έχει λαϊκή τις Τετάρτες και μ'αρέσει να με σπρώχνουν μπροστά στον πάγκο οι κυρίες που θέλουν να ψωνίσουν βιαστικά και να με στραβοκοιτάνε οι παππούδες γιατί τους φαίνεται "κάπως" το μαλλί μου...
    και γιατί είναι μερικοί πάγκοι με μήλα που στέκεσαι από πάνω και είναι σα να βρίσκεσαι σε αγρόκτημα με μηλιές...

    δοκίμασε και το μήλο καμιά φορά... μην παιρνεις μονο apple...
    και μην φοβάσαι, δε θα banαριστείς και από τον παράδεισο για ένα μήλο...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χωρίς να έχω διαβάσει το κείμενο από πάνω που πρέπει να ναι καλό αν κρίνω από τα υπόλοιπα σχόλια, θα σχολιάσω μονάχα την στενάχωρη προσπάθεια σου Ανώνυμε στις 3 Απριλίου 2013 - 4:50 μ.μ. να προσπαθήσεις και συ λίγο να λάμψεις από κάτω με ψευτο-ουρμπανιάρικη ποίηση που ούτε η LifoVoiceOugh δεν προωθεί πλέον.

      ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ τι κάνεις τις τετάρτες.
      Η απελπισμένη προσπάθεια όλων εσάς να ταυτιστούν οι αναγνώστες επδ μιλάτε για μολύβια δίπλα στην λεωφόρο που σας χαλάει τις νότες της ηρεμίας με αηδιάζει και πιστεύω πως αν έχετε κάτι μέσα σας, δεν το βγάζετε.(μιλάω έτσι επδ δυστυχώς αυτού του είδους η "είμαι 4 χρονών σκέφτομαι και γράφω" {[]} έχει ευδοκιμήσει και κουράσει σε σημείο αντιπάθειας προς τον πομπό)
      Ανακεφαλαιώνοντας:
      1.Σε κρίνω επδ αντί να πεις ένα μπράβο στη σελίδα του παιδιού, προσπάθησες να καλύψεις την ματαιοδοξία σου, έστω και πάλι στο φαντασιακό επίπεδο της ιδέας του βρακιού να αναφωνεί "ποιος/α να σαι που γράφεις τόσο ωραία, με καταλαβαίνεις".
      2.Σε κρίνω επδ αν έχεις την όρεξη να προβληθείς, βάζε το όνομά σου, μην προσποιήσαι ότι δεν το θες. Αν και μπορεί όντως να μην έχεις προφίλ (ούτε εγώ έχω), τότε απλά να υπέφραφες.
      3.Σε κρίνω επδ σιχαίνομαι την δηθενιά στον τρόπο που γράφεις. Αν θες, επίσης, γράψε για κάτι που δεν είναι της μοδός,βγάλε συναίσθημα μιλώντας για τις σκέψεις που έκανες κάπου που ντρέπεσαι που πήγες. Η λαϊκή είναι εξαιρετικά ύποπτα εναλλακτισκή στους νέους.
      4.Σε κρίνω επδ μπορώ.
      5.Σε κρίνω επδ είμαι επί/υπό/από/() - κριτικός.

      Υ.Γ.Μου έκοψες την όρεξη, δεν θα διαβάσω αυτό το κείμενο που μου πρότειναν.

      Διαγραφή
    2. μην κραζεις αγαπη, ειναι μικρο και αβγαλτο και αισθητικως υιοθετημενο.

      Διαγραφή
    3. Ξεμαλλιάρες. Πιείτε ένα φλαμούρι να ηρεμήσετε.

      Διαγραφή
    4. https://www.youtube.com/watch?v=yn7XNrGAJ68

      Διαγραφή
    5. βρακί, έκαστος μπορεί να εκφράζει τις ανησυχίες του με τέτοιες ευκαιρίες. Και οι ανησυχίες είναικαλές και δεν αξίζει να τις πνίγεις στο φλαμούρι (υποθέτω ματζούνι που πίνουν οι χίπστερσ). Κάποιοι δίνουν αξία στην έκφραση αυτών των ανησυχιών μάλιστα και κάνουν και δικά τους blog. Εγώ όχι. Συγγνώμη για την οικειοποίηση του χώρου, έπρεπε να τα πω, ευχαριστώ για την ανοχή.

      Διαγραφή
    6. α, και διαβάζοντας το κείμενό σου, δυστυχώς σε πιάνει και σένα η κριτική. Λυπάμαι αν σε προσέβαλα στη σελίδα σου. Απόψεις είναι αυτά.

      Διαγραφή
    7. Σώπα καλέ, ότι θες πες, σου κάνω δώρο αυτόν τον χώρο να κάνεις όση κριτική σε κάνει να νιώθεις καλά.

      Το φλαμούρι είναι το τίλιο, είναι ηρεμιστικό και πολύ εύγευστο. Οι χίπστερς το πινουν σε κοκτειλ με τζιντζερ, λεμοναδα, γκοτζι μπερι και ομπρελίτσα, οι σκληροί άντρες σαν τον νταρθ το πίνουν σκέτο ή το βοσκάνε κατευθείαν από τα δεντρά, ωμό όπως φυτρώνει στις πλαγιές.

      Διαγραφή
    8. Ωραία απάντηση συνολικά (αλήθεια το λέω, γενικά δίκιο έχεις) και ωραίος τρόπος γραφής. Είδες τι σου κάνει λίγος θυμός? Καλημέρα και καλή συνέχει

      Διαγραφή
  5. Δε γνωρίζω ακριβώς τη σύνθεση στα μάτια των τοτε ανθρώπων και αν είχαν μικρα ομματίδια. Αλλά ναι κατέγραφαν επίμονα τον κόσμο. Μάλιστα η ορασή τους και τα στοιχεία που κερδίζαν από αυτην, έπιανε τόσο χώρο στον εγκεφαλό τους που δε μπορούσαν να εξελιχθούν και πεθάναν. Αλλά που και που στο μέλλον θα γεννιούνται κορίτσια και αγορια με τεράστια μάτια που θα τρομάζουν τον κόσμο. Αυτοί δε θα μιλάνε πολύ γιατί θα έχουν καταλάβει τη σημασία της σιωπής. Μάλιστα που και που θα ντρέπονται, αλλα ποτέ για τη σιωπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή