εξελικτική ανθρωπολογία

Σε μια νέα κοινωνία, σε χίλια χρόνια από σήμερα, δεν θα κάνουμε φίλους γιατί εξελικτικά δεν θα συμφέρει πλέον. Οι άνθρωποι μπορεί να μην γνωρίζονται καν μεταξύ τους, τουλάχιστον όχι με την έννοια που σήμερα έχεις φίλους, γνωστούς, συγγενείς, γκόμενες, συναδέλφους, μαλάκες που πρέπει να αποφύγεις κτλ.
Όπως κάνουν όλα τα ζώα δηλαδή, θα τρώμε, θα γαμάμε και θα πεθαίνουμε νέοι. Στα 200 χιλιάδες χρόνια που υπάρχουμε έχουμε προσπαθήσει να μην είμαστε ζώα τα τελευταία 10 χιλιάδες και πραγματικά δεν φαίνεται να έχει δουλέψει καλά. Δηλαδή αν αφαιρέσεις τα κοκτέιλ, τα λολ, τα κινητά, το χύσιμο στο στήθος ή στο στόμα, τα McDonalds, το κάπνισμα, δεν μένουν και πολλά πράγματα που σε διαφοροποιούν από τα ζώα. Εγώ προσωπικά δεν έχω εντυπωσιαστεί.

Κάπου στην πορεία έχω πεθάνει και δεν το ξέρω.
Μισώ τους μπάτσους.
Θα ήθελα να μπορώ να μιλάω εύκολα στα κορίτσια.
Θα ήθελα να σκοτώσω τους φίλους μου.
Θα ήθελα να πάρω αυτό το κορίτσι και να πάμε στο νησί, που πλέον δεν είναι το νησί μου αλλά είναι ακόμη εκεί, οπότε στ' αρχίδια μου.
Θα ήθελα να μη μισώ αυτή τη χώρα.
Θα ήθελα να βάλω φωτιά στο εφηβικό μου δωμάτιο, εκεί που τώρα είναι στοιβαγμένα τα χαλιά και κάτι θλιβεροί πίνακες που ζωγράφιζαν φίλοι τον γονιών μου που νόμιζαν ότι έχουν ταλέντο, ένα ψυγείο με φέτα, τσόντες και περιοδικά από τα 90ς, η φανέλα του παναθηναϊκού με το λόγκο της ιντεραμερικαν, σχολικά βοηθήματα με ασκήσεις χημείας, παραγώγους και ολοκληρώματα που δεν τα διάβασα ποτέ.
Θα ήθελα να μην τρώω τα νύχια μου.
Θα ήθελα να μπορώ να μιλήσω σε αυτό το κορίτσι και να της πω ότι όλα θα πάνε καλά αλλά δεν το πιστεύω στ' αλήθεια και γι' αυτό δεν της λέω τίποτα.
Θα ήθελα να μην πρέπει να δουλεύω.
Θα ήθελα να μην πονάει άλλο το στομάχι μου.
Θα ήθελα να βλέπω κάθε μέρα το χαμόγελο της γιατί είναι πιο εντυπωσιακό από χίλιες οθόνες που ανατινάσσονται ταυτόχρονα και θα ήθελα κάθε φορά να στέκομαι εκστατικά μπροστά στην έκρηξη.
Θα ήθελα να μη με νοιάζει.
Θα ήθελα όλη αυτή η σκόνη να μας πνίξει αργά και να μας βρουν με τις πυτζάμες ή με φτηνά κοστούμια μετά από χίλια χρόνια μπροστά σε υπολογιστές, παγωμένους σε μια νέα Πομπηία.
Θα ήθελα να μην μπορούμε να μιλήσουμε όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε.