το ψάρι στο γραφείο

Είναι ένας τύπος στο γραφείο που έρχεται καθημερινά με μάσκα και αναπνευστήρα. Λέει ότι είναι ψάρι. Εκτός από αυτό φαίνεται μια χαρά τύπος. Κάθεται με το λάπτοπ στα πλακάκια της τουαλέτας και κάθε τόσο μπαίνει στη ντουζιέρα και βρέχεται. Δεν πολυμιλάει, όταν θέλει να μας πει κάτι, στέλνει email ή περνάει από τα γραφεία μας και κολλάει στις οθόνες μας κίτρινα ποστ ιτ. Ακόμη κι αν δεν τον έχουμε δει, βλέπουμε τις λιμνούλες που σχηματίζονται από το νερό δίπλα στα γραφεία μας και καταλαβαίνουμε ότι είναι τα δικά του ποστ ιτ.
Μια μέρα η κυρία Ματίνα από το Λογιστήριο τον κοίταξε για δυο λεπτά συνεχόμενα και του είπε:
"Δεν είσαι ψάρι. Τα ψάρια δεν έχουν λάπτοπ".
Και ο τύπος της είπε:
"Απλά δεν είμαι συνηθισμένο ψάρι, από αυτά που ξέρεις" και γύρισε στα πλακάκια της τουαλέτας και το λάπτοπ.

Όταν είμαι άρρωστος, με γεμάτα ιγμόρεια και δυσκολία στην αναπνοή, ξαπλώνω στον καναπέ και κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι ότι είμαι δύτης σε ελεύθερη κατάδυση με μάσκα και αναπνευστήρα. Δεν την ξέρω καλά τη θάλασσα. Γεννήθηκα στη στεριά και μεγάλωσα σε χωράφια, γύρω γύρω βουνά, χώμα, λίπασμα, βροχές εβδομάδων. Εκεί που κλείνω τα μάτια όμως ακούω την ίδια την αναπνοή μου όπως ακούγεται η αναπνοή του Νταρθ Βέιντερ ή σαν μακροβούτι του Αυγούστου. 
Το μόνο που ξέρω για τη θάλασσα είναι πως αν κλείσεις τα μάτια και συγκεντρωθείς πολύ μπορείς να φέρεις όλη την υποβρύχια μοναξιά στο γραφείο σου, στο σαλόνι σου ή στο κρεβάτι σου.

Ο τύπος που λέει ότι είναι ψάρι χτές έλειπε. Ρώτησα τον θυρωρό αν τον είδε και μου είπε ότι κάποτε είχε ένα χρυσόψαρο το οποίο ερωτεύτηκε ένα καναρίνι και πήγαν στο Παρίσι και πίναν κρασί και κάπνιζαν φούντα και τέτοια. Σκέφτηκα ότι τα χρυσόψαρα δεν πίνουν κρασί ή φούντα αλλά μετά θυμήθηκα ότι, εντάξει μπορεί να μην ήταν συνηθισμένο χρυσόψαρο, από αυτά που ξέρω.
"Δεν ήταν συνηθισμένο χρυσόψαρο, από αυτά που ξέρεις" είπε ο θυρωρός σαν να διάβαζε τη σκέψη μου. "Ήξερε να διαβάζει την ώρα, να πληρώνει τη ΔΕΗ και να μαγειρεύει μακαρόνια με κιμά. Μου λείπει το χρυσψαρό μου".
Βγήκα ζαλισμένος στην Κηφισίας, τυλίχτηκα καλά στο μπουφάν μου και έσφιξα τις γροθιές μου.

Τα τελευταία δυο χρόνια κοιμάμαι με σφιγμένες γροθιές. Δεν το είχα προσέξει. Το παρατήρησε κάποια στιγμή μια κοπέλα και μου είπε "φοβάμαι, νιώθω σαν να κοιμάμαι με μποξέρ". Εγώ. Μποξέρ. Θα μπορούσα να είμαι ο τύπος που κουβαλάει την πετσέτα του μποξέρ, ή αυτός που του φτιάχνει το τσάι μετά τον αγώνα. Τέλος πάντων. Της ζήτησα συγγνώμη και της είπα "αν ήμουν ψάρι δεν θα είχα χέρια". Δεν ξέρω γιατί της το πα αυτό. Καμιά φορά ακόμη κι εγώ με βρίσκω περίεργο.

Το αφεντικό ρώτησε για τον τύπο που λεει ότι είναι ψάρι. Η κυρία Θεοδοσία από τις Πωλήσεις είπε πως το πρωί ήταν εδώ. Έτρωγε μια σαλάτα με γαρίδες, λέει, και είχε μια περίεργη γλοιώδη ουσία πάνω του. Είχα ένα κακό προάισθημα. Έτρεξα στην τουαλέτα και είδα ένα άδειο κοστούμι των 39,99 ευρώ πεταμένο στο πάτωμα και δίπλα τη μάσκα και τον αναπνευστήρα. Είχε ένα μικρό σημείωμα που έγραφε το ονομα μου και έλεγε "Θα τα χρειαστείς σύντομα". Το έχωσα γρήγορα στην τσέπη και φώναξα τους υπόλοιπους. Δεν μιλούσε κανένας. Η κυρία Ματίνα έκλαιγε. Μίλησα πρώτος και ρώτησα:
"Λέτε να έφυγε από την λεκάνη ή απο το σιφόνι";
"Σοβαρέψου", είπε το αφεντικό, "κανείς δεν χωράει από αυτό το σιφόνι. Προφανώς έφυγε απο τη λεκάνη".
Ο κόσμος σταμάτησε να μιλάει ξανά. Η κυρία Ματίνα έκλαιγε ακόμη.

"Τι θα φάμε;" ρώτησε μετά από λίγο ο Τάκης, ένας ψηλός αδύνατος τύπος από το τμήμα Δικτύων και Πολυμέσων.
"Εγώ θέλω σήζαρς" είπε η Δήμητρα από τις Δημόσιες Σχέσεις.
"Εγω κινέζικο" είπε η κυρία Θεοδοσία από τις Πωλήσεις.
Τελικά δεν ξέρω γιατί, αλλά πήραμε πιτόγυρα. Ωραία ήταν. Ξεροψημένα και με έξτρα τζατζίκι. Μας έκαναν δώρο και μια κοκακόλα. Ήταν και γαμώ τις μέρες γενικά, όσο μαλακία πρέπει και όσο γαμάτη πρέπει.  

ερζεγοβίνη

1
Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά τα κορίτσια μας κοιτάζουν στα νύχια. Το επιβεβαίωσα την προηγούμενη εβδομάδα. Μου φαίνεται πολύ αστείο, έχουμε τόσα ελαττώματα και μας κοιτάζουν στα νύχια.
Νομίζω πάντως πως εμείς που τις κοιτάζουμε βαθιά μέσα σε κόγχες που βουλιάζουν από απώλειες και από το βάρος της νεότητας που φεύγει τελικά κερδίζουμε.
Σε κάθε περίπτωση, αγοράστε και καμιά λίμα.

2
Προχτές το απόγευμα μάτωσε η μύτη μου. Είχε χρόνια να συμβεί, θυμάμαι στο γυμνάσιο και στο λύκειο μάτωνε συνεχώς. Είχε πλάκα, θυμήθηκα τα παλιά, έκανα το κεφάλι πίσω, ήταν καλά, ήταν το χάιλαιτ της ημέρας μου.

3
Τον Ιούνιο του 1876 η Σερβία κήρυξε τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν ξέρω πολλά, δεν ξέρω καλή ιστορία γενικά, θα ήθελα να είναι το δυνατό μου σημείο και να λέω εξυπνάδες στα κορίτσια της Φιλοσοφικής, αλλά δεν είναι. Ξέρω όμως πως ο Τσάρος της Ρωσίας ανέθεσε στον Τσαϊκόφσκι τη σύνθεση ενός εμβατηρίου προς τιμήν των Σέρβων εξεγερμένων.
Στα πρώτα δυο λεπτά του σλάβικου εμβατηρίου και σε διάφορα σημεία κατά τη διάρκεια, ο Τσαϊκόφσκι, αντί για ιαχές, σάλπιγγες, σκληρό στρατιωτικό ρυθμό και βαριά κρουστά έχει ενσωματώσει μελωδίες στα όρια του ρομαντικού βαλς που κορυφώνονται σε ακραία ξεσπάσματα.
Σκέφτομαι ψηλούς, γεροδεμένους Σέρβους, με ιριδίζοντα μπλε μάτια και αστραφτερά χαμόγελα να χορεύουν σε ζευγάρια σαν δεκαεφτάχρονα κορίτσια πριν μεταμορφωθούν σε θηρία και πλημμυρίσουν τα χώματα της Ερζεγοβίνης με αίμα.
Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ όταν τα κορίτσια με κοιτάζουν στα νύχια, στην κοιλιά ή οπουδήποτε, σαν μια βίαια μετάβαση από ένα ρομαντικό βαλς σε ένα σκληρό εμβατήριο.

4 
ka-pow/ kaboom/ bang
 
γενικά νόμιζα πως οι εκρήξεις μοιάζουν με κάτι από ρόι λιχτενστάιν
ποπ
αλλά δεν υπάρχουν ποπ εκρήξεις
 
οι εκρήξεις μοιάζουν με λευκές Α4
ή με papercuts
 
ποπ είναι μόνο οι χάρτινες καρδιές, τα χάρτινα φορέματα και οι έρωτες στα σουπερμαρκετ
κάποια βλέμματα στο μετρό
και δύο-τρεις ταινίες σε θερινό σινέμα

κα-
μπουμ
(τελεία) 


5
Ψάχνω να βρω ποιό θα είναι το κουλ πράγμα που θα κάνω το 2013.
Λέω να ξεκινήσω τη φήμη ότι ο Τσαϊκόφσκι έγραψε το Marche Slave για τον αγαπημένο του και όχι για έναν πόλεμο.
Ή να μάθω να ματώνω τη μύτη μου όταν κλείνω τα μάτια και σε σκέφτομαι.
Ή να σε πιάσω απ' το χέρι και να μπούμε στο Ελ. Βενιζέλος, να τρέχουμε στον αεροδιάδρομο μέχρι να μας συλλάβουν οι μπάτσοι ενώ γύρω μας θα απογειώνονται και θα προσγειώνονται Βoeing φτηνών αερογραμμών που πετάνε για το Βελιγράδι ή το Σεράγεβο. Ας γίνουμε τα αεροπλάνα. Ας γίνουμε κάτι που να σπάει το φράγμα του ήχου. Ας γίνουμε οι διάδρομοι, οι σκάλες που στέκονται μόνες τους, παρατημένες, με σκουριασμένες ρόδες, οι αντλίες πετρελαίου, οι προβολείς, το φως ή η σειρήνα του περιπολικού. 
Κι αυτά είναι ποπ. Ας γίνουμε κάτι απ' αυτά.

ο καλύτερος φίλος του θανάση

- Θα ήθελα ένα μικρό ρομπότ-σκύλο που να μοιάζει απ' έξω με κανονικό σκύλο αλλά να είναι ρομπότ. Να τον βγάζω βόλτα, να τον πηγαίνω στο πάρκο, στου Φιλοπάππου και στην Ακρόπολη και μια στο τόσο να πατάω ένα μικρό κουμπί στην αλυσίδα και να σηκώνει το πόδι του και να κατουράει τα κυκλάμινα του Σεπτεμβρίου. Να έρχονται τα κορίτσια και να μου λένε "Τι ωραίο σκυλάκι" και να τους λέω "είναι ρομπότ" και να γελάμε μετά μαζί. Μπορεί να τις κερνάω κάνα τσιγάρο, ή να με κερνάνε αυτές και να πίνουμε καφέ. Να τις παίρνω μετά και να ανεβαίνουμε στον Λυκαβηττό και να ακούμε έναν φάλτσο τύπο με ακορντεόν να παίζει παλιά βαλς σε λάθος κλίμακες. Ένας άπλυτος ακορντεονίστας μόνο για πρεζάκια, λαϊκά ζευγάρια και μέλλοντες αυτόχειρες.

Να πηγαίνουμε στη θάλασσα, τυλιγμένοι με χοντρά μπουφάν και να διαβάζουμε ποιήματα από παλιά μεταχειρισμένα βιβλία, 2 ευρώ στη Σόλωνος ή 3 ευρώ στο Μοναστηράκι. Να μην ξέρουμε τους ποιητές. Να κόβουμε τις σελίδες από αυτά που μας αρέσουν, να τα βάζουμε σε μπουκάλια και να πετάμε τα μπουκάλια στα σκουπίδια. 

Μόλις νυχτώνει να ανάβουμε φωτιά και να στεκόμαστε δίπλα δίπλα, να ζεσταίνουμε τα χέρια μας μέσα στον Νοέμβριο και να κοιτάζουμε ψηλά στο σκοτάδι για διαστημόπλοια. Να μην βρίσκουμε κανένα. Να γυρίζουμε πίσω αργά μες στη νύχτα και να λέμε χάρηκα που τα είπαμε, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να φεύγουμε. Να αφήνουμε μια ουρά από φως πίσω μας, σαν τις τελευταίες πυγολαμπίδες της άνοιξης, να γυρνάμε και να κοιτάζουμε που και που ο ένας τον άλλον καθώς απομακρυνόμαστε. 

- Δεν υπάρχει τέτοιος σκύλος ρε φίλε. Μήπως θές καμιά τηλεόραση ή ένα iPad;

- Κρίμα, ήθελα να τον φωνάζω Ίκαρο. Μη μου μιλάς στον ενικό.

- Έχω το iPad με οθόνη Retina 32 GB σε προσφορά πάντως αν σας ενδιαφέρει.

- Στ' αρχίδια μου.

- Όπως αγαπάτε.

- Όπως θέλουμε αγαπάμε.

- Να κεράσω μια φριτέζα; 

- Γειά σας.

- Της θειάς σας.

- Της μαμάς σας.

- Γειά σας.

- Γειά.

τέλεια έντομα

1
Κάποια μέρα θα γίνεις τέλειο έντομο
κι όταν λέω τέλειο, εννοώ σχεδόν αόρατο, άοσμο, σχεδόν υγρό
θα εξαφανίζεσαι όποτε θες, θα εμφανίζεσαι όποτε θες, τέτοια φάση, θα είσαι απαρατήρητος.

Λέει ο άλλος θέλω να τρέχω γρήγορα ή να έχω ακτίνες ή βιονική όραση
να βλέπω μέσα από τοίχους
παπάρια, τι να τα κάνεις αυτά;

Λένε ότι οι άνθρωποι είμαστε κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα ζώα. Δεν ξέρω. Υπάρχουν χελώνες και βάτραχοι που αν κάνει κρύο γεννιούνται αρσενικά κι αν κάνει ζέστη θηλυκά. Κάπως έτσι πιστεύω γίνεται και με τους ανθρώπους. Υπάρχουν νύχτες καλοκαιριού με 45 βαθμούς Κελσίου που κάποιες μάνες θα γεννήσουν περίεργα μωρά, φυσιολογικά απ' έξω, με αφαλό, με μάτια, με δάχτυλα, αλλά με πειρατικές ραδιοσυχνότητες στο κεφάλι τους. Δεν ξέρω τι είναι. Μηχανικά μωρά; Παιδιά με υγρά ραδιενεργά μάτια; Ηλεκτρικά έντομα;

Υπάρχουν νύχτες καλοκαιριού με 45 βαθμούς Κελσίου που γεννάνε τραγωδίες σε αμερικάνικα γυμνάσια, παιδιά με αυτόματα και κοντόκανες καραμπίνες που σημαδεύουν με ψυχωτικό τρόπο και πυροβολούν τυφλά με σφαίρες από ατσάλι, μοναξιά και φόβο.

Αν γινόμουν τελικά έντομο θα ήθελα να μοιάζω περισσότερο με μηχανή παρά με έντομο. Το ξέρω ότι δεν βγάζει νόημα αυτό που λέω, αλλά αντί για τέσσερα φτερά θα μπορούσα να έχω δύο και τα άλλα δύο να είναι αμερικάνικα ημιαυτόματα, να με πιάνουν κορίτσια με απόχες και να μου κόβουν τα πολεμικά φτερά από τη ρίζα. Να με αφήνουν στο έδαφος με δυο απλά φτερά που κάπως δουλεύουν και να στέκομαι στα πόδια μου, σαν κάτι όμορφο που δεν έχει καταγραφεί ακόμη από τη ζωολογία. 
Ένα τέλειο χαζό έντομο, κάτι όμορφο, δεν ξέρω.

2
Στο Μεξικό λέει τρώνε έντομα. 
Και στο Γουδή. 
Δεν είναι παραδοσιακό ζωγραφιώτικο πιάτο, υπάρχει λέει ένα μεξικάνικο εστιατόριο εκεί που σερβίρει ακρίδες.
Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ ασφυκτική δηλαδή, είτε είσαι ακρίδα είτε Μεξικάνος στο Γουδή.

3
Καμιά φορά όταν χιονίζει ή βρέχει καταρρακτωδώς, στέκομαι παγωμένος στο παράθυρο χωρίς να μιλάω και κοιτάζω έξω. Δεν ξέρω γιατί, είναι σαν έμφυτο κάλεσμα, σαν τους ελέφαντες που μαζεύονται και πεθαίνουν στο ίδιο μέρος. Αφήνω τα μάτια μου να θολώσουν, κοιτάζω ψηλά και φαντάζομαι πως είμαι ο Γκαγκάριν, μέσα σε αυτή την πρωτόγονη μεταλλική κάψουλα, με το αμφίβολο σκάφανδρο με το σφυροδρέπανο και τα στρογγυλά χωριάτικα μάτια. Αισθάνομαι τη βαρύτητα να ελαττώνεται, αιωρούμαι και μετά πέφτω ξανά, όλο και πιο γρήγορα  ο αέρας πυκνώνει, μπαίνω στην ατμόσφαιρα ξανά, τα μάτια μου δακρύζουν, σφυρίζω ρώσικα πατριωτικά εμβατήρια του ψυχρού πολέμου.

Μισώ την επίσημη Ιστορία. Γραμμένη από τεχνοκράτες της διανόησης, με σαφείς δομές και μεθοδολογικό πλαίσιο ενώ η ιστορία έπρεπε να γράφεται από ποιητές και λογοτέχνες. Δεν με νοιάζει η ακριβής διαδρομή και το ύψος πτήσης του Βοστόκ 1, στ' αρχίδια μου, ποιος νοιάζεται; 

Όλο αυτό το περιστατικό έπρεπε να περιγράφεται στην επίσημη Ιστορία ως εξής:

Ο Γιούρι Γκαγκάριν
ο μικρός διάβολος από τα κολλεκτιβοποιημένα χωράφια του Σμολένσκ
σταμάτησε να είναι κοινός θνητός 
λίγο πάνω από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ.

Ο Γιούρι Γκαγκάριν
ο μικρός θεός με το αμφίβολο σκάφανδρο
σταμάτησε να είναι θεός όταν μπήκε ξανά στην ατμόσφαιρα
κλαίγοντας και σφυρίζοντας ένα σκοπό του Σοστακόβιτς.

Αν ήμουν εγώ εκεί μέσα δεν θα γύριζα στη Ρωσία. 
Πόσο βαριά πρέπει να αισθανόταν τα πόδια του όταν τα έσερνε στη σκονισμένη Ρωσία του 60 και σκόρπιζε αστρική ύλη στη Μόσχα. 
Εγώ δεν θα άντεχα να ξανακοιτάξω άνθρωπο στα μάτια, θα γύριζα το σκάφος 180 μοίρες και θα το άφηνα να φεύγει προς τη Σελήνη, κλαίγοντας και σφυρίζοντας ένα σκοπό του Σοστακόβιτς. 
Εντάξει, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

4
Ο Jeremy Delle ήταν τέλειο έντομο. 
Ανέβηκε στο θρανίο του, μάζεψε δεξιά την αστεία φράντζα και μεταμορφώθηκε σε τέλειο έντομο μπροστά στο ηλίθιο εφηβικό κοινό των αμερικάνικων γυμνασίων που παρακολουθούσε με μάτια άδεια και κρύα σαν χειμωνιάτικο πρωινό των βόρειων ΗΠΑ.
Κάπως σαν εμένα, όταν καμιά φορά κοιτάζω παγωμένος έξω από το παράθυρο όταν χιονίζει ή βρέχει καταρρακτωδώς.

Οι φωτογραφίες είναι του Zeugolator από το Instagram του.