τέλεια έντομα

1
Κάποια μέρα θα γίνεις τέλειο έντομο
κι όταν λέω τέλειο, εννοώ σχεδόν αόρατο, άοσμο, σχεδόν υγρό
θα εξαφανίζεσαι όποτε θες, θα εμφανίζεσαι όποτε θες, τέτοια φάση, θα είσαι απαρατήρητος.

Λέει ο άλλος θέλω να τρέχω γρήγορα ή να έχω ακτίνες ή βιονική όραση
να βλέπω μέσα από τοίχους
παπάρια, τι να τα κάνεις αυτά;

Λένε ότι οι άνθρωποι είμαστε κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα ζώα. Δεν ξέρω. Υπάρχουν χελώνες και βάτραχοι που αν κάνει κρύο γεννιούνται αρσενικά κι αν κάνει ζέστη θηλυκά. Κάπως έτσι πιστεύω γίνεται και με τους ανθρώπους. Υπάρχουν νύχτες καλοκαιριού με 45 βαθμούς Κελσίου που κάποιες μάνες θα γεννήσουν περίεργα μωρά, φυσιολογικά απ' έξω, με αφαλό, με μάτια, με δάχτυλα, αλλά με πειρατικές ραδιοσυχνότητες στο κεφάλι τους. Δεν ξέρω τι είναι. Μηχανικά μωρά; Παιδιά με υγρά ραδιενεργά μάτια; Ηλεκτρικά έντομα;

Υπάρχουν νύχτες καλοκαιριού με 45 βαθμούς Κελσίου που γεννάνε τραγωδίες σε αμερικάνικα γυμνάσια, παιδιά με αυτόματα και κοντόκανες καραμπίνες που σημαδεύουν με ψυχωτικό τρόπο και πυροβολούν τυφλά με σφαίρες από ατσάλι, μοναξιά και φόβο.

Αν γινόμουν τελικά έντομο θα ήθελα να μοιάζω περισσότερο με μηχανή παρά με έντομο. Το ξέρω ότι δεν βγάζει νόημα αυτό που λέω, αλλά αντί για τέσσερα φτερά θα μπορούσα να έχω δύο και τα άλλα δύο να είναι αμερικάνικα ημιαυτόματα, να με πιάνουν κορίτσια με απόχες και να μου κόβουν τα πολεμικά φτερά από τη ρίζα. Να με αφήνουν στο έδαφος με δυο απλά φτερά που κάπως δουλεύουν και να στέκομαι στα πόδια μου, σαν κάτι όμορφο που δεν έχει καταγραφεί ακόμη από τη ζωολογία. 
Ένα τέλειο χαζό έντομο, κάτι όμορφο, δεν ξέρω.

2
Στο Μεξικό λέει τρώνε έντομα. 
Και στο Γουδή. 
Δεν είναι παραδοσιακό ζωγραφιώτικο πιάτο, υπάρχει λέει ένα μεξικάνικο εστιατόριο εκεί που σερβίρει ακρίδες.
Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ ασφυκτική δηλαδή, είτε είσαι ακρίδα είτε Μεξικάνος στο Γουδή.

3
Καμιά φορά όταν χιονίζει ή βρέχει καταρρακτωδώς, στέκομαι παγωμένος στο παράθυρο χωρίς να μιλάω και κοιτάζω έξω. Δεν ξέρω γιατί, είναι σαν έμφυτο κάλεσμα, σαν τους ελέφαντες που μαζεύονται και πεθαίνουν στο ίδιο μέρος. Αφήνω τα μάτια μου να θολώσουν, κοιτάζω ψηλά και φαντάζομαι πως είμαι ο Γκαγκάριν, μέσα σε αυτή την πρωτόγονη μεταλλική κάψουλα, με το αμφίβολο σκάφανδρο με το σφυροδρέπανο και τα στρογγυλά χωριάτικα μάτια. Αισθάνομαι τη βαρύτητα να ελαττώνεται, αιωρούμαι και μετά πέφτω ξανά, όλο και πιο γρήγορα  ο αέρας πυκνώνει, μπαίνω στην ατμόσφαιρα ξανά, τα μάτια μου δακρύζουν, σφυρίζω ρώσικα πατριωτικά εμβατήρια του ψυχρού πολέμου.

Μισώ την επίσημη Ιστορία. Γραμμένη από τεχνοκράτες της διανόησης, με σαφείς δομές και μεθοδολογικό πλαίσιο ενώ η ιστορία έπρεπε να γράφεται από ποιητές και λογοτέχνες. Δεν με νοιάζει η ακριβής διαδρομή και το ύψος πτήσης του Βοστόκ 1, στ' αρχίδια μου, ποιος νοιάζεται; 

Όλο αυτό το περιστατικό έπρεπε να περιγράφεται στην επίσημη Ιστορία ως εξής:

Ο Γιούρι Γκαγκάριν
ο μικρός διάβολος από τα κολλεκτιβοποιημένα χωράφια του Σμολένσκ
σταμάτησε να είναι κοινός θνητός 
λίγο πάνω από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ.

Ο Γιούρι Γκαγκάριν
ο μικρός θεός με το αμφίβολο σκάφανδρο
σταμάτησε να είναι θεός όταν μπήκε ξανά στην ατμόσφαιρα
κλαίγοντας και σφυρίζοντας ένα σκοπό του Σοστακόβιτς.

Αν ήμουν εγώ εκεί μέσα δεν θα γύριζα στη Ρωσία. 
Πόσο βαριά πρέπει να αισθανόταν τα πόδια του όταν τα έσερνε στη σκονισμένη Ρωσία του 60 και σκόρπιζε αστρική ύλη στη Μόσχα. 
Εγώ δεν θα άντεχα να ξανακοιτάξω άνθρωπο στα μάτια, θα γύριζα το σκάφος 180 μοίρες και θα το άφηνα να φεύγει προς τη Σελήνη, κλαίγοντας και σφυρίζοντας ένα σκοπό του Σοστακόβιτς. 
Εντάξει, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

4
Ο Jeremy Delle ήταν τέλειο έντομο. 
Ανέβηκε στο θρανίο του, μάζεψε δεξιά την αστεία φράντζα και μεταμορφώθηκε σε τέλειο έντομο μπροστά στο ηλίθιο εφηβικό κοινό των αμερικάνικων γυμνασίων που παρακολουθούσε με μάτια άδεια και κρύα σαν χειμωνιάτικο πρωινό των βόρειων ΗΠΑ.
Κάπως σαν εμένα, όταν καμιά φορά κοιτάζω παγωμένος έξω από το παράθυρο όταν χιονίζει ή βρέχει καταρρακτωδώς.

Οι φωτογραφίες είναι του Zeugolator από το Instagram του.