κάτι έχεις στα δόντια σου

Θα μας βάλουν λέει εμφυτεύματα στα δόντια όταν γεράσουμε,
θα μας χώσουν σε πεταλωτήρια αλόγων, και θα τα βάλουν.

Τουλάχιστον σε όσους έχουν πλατιές οδοντοστοιχίες.
Δεν πονάει, μη φοβάσαι.

Κάθε φορά που θα σε δαγκώνουν θα αφήνουν ένα μικρό σημαδάκι και θα ξέρεις, "με δάγκωσε ο τάδε". Είναι απλό και βασικά βοηθάει να θυμάσαι.

Κάποιοι βάζουν τόνους και στα άρθρα. 

'Ο χατζηνικολάου. Τόν τάδε.

Κάτι περίεργο παίζει.

Πιο περίεργοι είναι αυτοί που γράφουν τα ονόματα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα.

Αυτό που το μάθατε ρε; Πάμε καλά;

Στην εφηβεία είχα κι εγώ εμφύτευμα και δάγκωνα εύκολα
κορίτσια, αγόρια, είχε πλάκα, με ξέρανε όλοι.
Τώρα έχει φύγει η μαλακία και δαγκώνω για τη φάση μόνο,
ελπίζω μόνο να γεράσω, να με πεταλώσουν και να γίνω γαμάτος. Πάλι.

merry christmas

- Μαμά, θα μου πάρεις τον ηλεκτρονικό χριστούλη της χάσμπρο;
- Φάε το φαγητό σου.
- Έλα ρε μαμά, κάνει το νερό κρασί, ταΐζει όλο τον κόσμο με δυο φρατζόλες και έχει και γαμάτο σπαθί.
- Δεν έχει σπαθί ο χριστούλης.
- Ο δικός μου θα έχει.

τι κάνεις το βράδυ;

ο τζορτζ λούκας είναι καριόλης

Είναι μια κοπέλα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς που δεν ξέρει αγγλικά.
Νομίζω πως την χτυπάει ο γκόμενος της.
Δεν το ξέρω σίγουρα, αλλά κάθε φορά που περνάει δίπλα της, αυτή κοιτάζει το πάτωμα και μιλάει σιγά.

Είναι 2020 κι ακόμη δεν έχουμε δύο ήλιους. 
Ο Τζόρτζ Λόυκας ήταν μεγάλος καριόλης. 
Αν υπάρχει μια περίπτωση να έχουμε ποτέ δύο ήλιους, να μου το πεις να μην περιμένω άδικα.

Είσαι φεγγάρι.
Είσαι δακτύλιος του Κρόνου.

Εκτός αν γίνουμε εμείς δυο ήλιοι, αλλά δύσκολο.

Είναι 2020, ο Χρήστος Σαντικάι έχει γίνει μπάτσος και κλωτσάει σκυλιά στις περιπολίες.
Ο Πέτρος Γαϊτάνος είναι πρεζάκι και ψάχνεται στους πεζόδρομους του πολυτεχνείου.

Η κοπέλα στο ψιλικατζίδικο ακούει μόνο λέοναρντ κόεν κι ας μην καταλαβαίνει τι λέει.

Κάποια μέρα να κλάψουμε που γίναμε φανάρια στην πανεπιστήμιου και δεν γίναμε δρόμος. Δεν είσαι δρόμος. Δεν είσαι δάσος. Δεν είσαι.
Έτσι κλαίνε όλοι.

Εγώ στα νιάτα μου.
Εγώ τότε.
Εγώ μια φορά.

Εγώ στ' αρχίδια μου.

Θέλω να της πιάσω το χέρι μια μέρα.
Να κλέψουμε τρεις - τέσσερις μπύρες από τα ψυγεία και να την κάνουμε.

η εποχή των παγετώνων

σημείωμα στον εαυτό μου:

να θυμηθείς να μαζέψεις τα ρούχα

να πλύνεις τα πιάτα

να μη μιλάς στους γέρους στο ασανσέρ

να πάρεις σαμπουάν, κοντίσιονερ, τσιγάρα, ρύζι, μακαρόνια, λάμπες, αναπτήρες με τον ντέιβιντ χάσελχοφ

να στείλεις χριστουγεννιάτικες κάρτες σε κάτι συγγενείς που μπορεί και να έχουν πεθάνει

να δεις τηλεόραση δεκαοχτώ ώρες στη σειρά

να ακούσεις χωρίς περιδέραιο

να μην κρυώνεις

να πιείς δύο ζεστές μπύρες σε μια αμερικάνικη πισίνα

να θυμηθείς πως το βιολογικό σου ρολόι δεν είναι casio

δεν ξέρω τι είσαι

Η διαφορά ανάμεσα σε ένα ανδροειδές και σε ένα παλιό καλό μηχανικό ρομπότ είναι στο δέρμα πιστεύω.

Δεν αρέσει το μέταλλο γενικά,

είναι κρύο κι έχει αυτή τη γεύση.

Ενας χημικός θα τα πει καλύτερα για την γεύση, 

όμως πρέπει να είναι ο σίδηρος.

Αλλά είναι μαλάκες ρε παιδί μου, 

δηλαδή και σε έναν ανθρωπο αν πας λίγο πιο κάτω απο το δέρμα, πάλι μεταλλική είναι η γεύση.

Δεν ξέρω αν περίμενες κάτι καλύτερο, αλλά κακώς έκανες αν περίμενες,

είναι ανθρώπινο να κάνεις λάθη,

και τα ανδροειδή και τα ρομπότ τα έφτιαξαν άνθρωποι

οπότε, χελόου, ελλατωματικά θα είναι.

Μην κοιτάς που ακούγομαι λίγο σαν σχιζοφρενής,

εμείς γίναμε μόνοι μας,

δεν μας έφτιαξε κανένας.

Προχτές στα διόδια έδωσα πενηντάευρο

σε έναν μαλλιά εικοσιτεσσάρων ετών.

Πρέπει να ήταν εικοσιτέσσερα δηλαδή.

Μόλις σταμάτησα μου είπε τραγουδιστά καλησπέρα,

στη φωνή έμοιαζε με αυτόν που γυρνάει στα εξάρχεια και λέει "μεεεε συγχωρείς κοπελιααα, μηηηπως περισσεύει κανένα ψιλό". Ένας είναι που τα λέει πολύ τραγουδιστά, αποκλείεται να μην τον έχεις δει. Είναι τελειωμένος λίγο αλλά ευγενέστατος.

Τέλος πάντων, μόλις ο μαλλιάς είδε το πενηντάευρο μου λέει "Δεκαεφτά χιλιάδες φίλε" και μετά πρέπει να το είπε γύρω στις σαράντα φορές.

Τρόμαξα λίγο. Με το που μου έδωσε τα ρέστα, του λέω γρήγορα "ευχαριστώ" και μου απαντάει "Παρακαλώ φίλε μου, καλό δρόμο". Και πριν προλάβω να ξεκινήσω γέλασε και πρόσθεσε "Δεκαεφτά χιλιάδες ρε φίλε".

Λοιπόν αυτός δεν ξέρω τι ήταν, αλλά σκεφτόμουν μετά ότι πρέπει να ήταν άνθρωπος.

Τα ανδροειδή και τα παλιά καλά μηχανικά ρομπότ δεν βραχυκυκλώνουν έτσι.

μπραζιλ

Οι μέρες που έχουμε deadline δεν με πειράζουν. 

Οι νύχτες όμως που έχουμε deadline μου τη σπάνε λίγο.

Φοράω τη μαύρη κελεμπία του ντάρθ μέσα από το τζην, βάζω το φωτόσπαθο στο standby και κάνω μια φθορά πιο γρήγορη από το άλμα.

Κάτω από τα γραφεία μας έχει κάτι πλαστικούς διάφανους σωλήνες που ξεκινάνε από το γραφείο του αφεντικού και καταλήγουν στην αριστερά πλευρά του εγκεφάλου μας.
Δεν ξέρω τι παίζει με αυτό το σωληνάκι. Μας κλέβει αριθμούς; Μας στέλνει φωνήεντα σπασμένα στη μέση, από αυτά που δεν κολλάνε με τίποτα; Δεν έχω ιδέα.

Εγώ του κάνω κάτι κόλπα που και που, τσακίζω το σωληνάκι για λίγο κι αυτός βγαίνει με κοστούμι και μας λέει "είναι δικιά σας ευθύνη να μην τσακίζει το σωληνάκι".

Είναι κάποιες μέρες που θέλω να μπω μέσα και να του πω "είμαι ο ντάρθ, παλιοαρχίδι".

Είναι άλλες μέρες που θέλω να χορέψουμε ένα τανγκο στην ταράτσα και μετά να τον σπρώξω. Δεν θέλω να σκάσει στην άσφαλτο, δεν με νοιάζει, θέλω μόνο να τον βλέπω να πέφτει για πάντα σε ένα μακρύ μονόπλανο.

Τελικά οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που θέλω να έρθετε όλοι, να βάλουμε τα καλά μας, να σπάσουμε τους τοίχους και να χαμογελάμε με υστερικά αμερικάνικα δόντια που γυαλίζουν στον ήλιο.

η μάνα του ντάρθ

Κάθομαι συνήθως σε μπάρ με χαρούμενα κορίτσια και αγόρια που βγήκαν από περιοδικά και βίντεοκλιπ. Έχουν κοκόρια στο μαλλί, φράντζες και ρετρό ρέιμπαν.

Γαμιούνται μεταξύ τους, είναι φίλοι, δεν είναι, στ' αρχίδια τους, ούτε αυτοί ξέρουν. Έτσι κάνουν τα μοντέρνα παιδιά της πόλης.

Το αντίθετο είναι οι πολιτικοί χώροι, εκεί που δεν γαμιέται κανένας ή που σου λένε πως να το κάνεις.

"Το τσιμπούκι είναι σεξιστικό".

"Το πρωκτικό είναι σεξιστικό".

Πρώτο χτύπημα. Μόνο στην ελλάδα το λένε οθωμανικό. Στον υπόλοιπο κόσμο το λένε greek. Είναι ο μόνος λόγος για να είσαι proud to be greek.

Άκου τώρα και κάτι που μου έμαθε ο ζαμπούνης. Αν υπάρχει συναίνεση και γουστάρουν κι οι δύο, ούτε τα γκόλντεν σάουερζ είναι σεξιστικά. Αηδία ναι. Καύλα ίσως. Σεξιστικά όχι.

Στα μπαρ του κέντρου λοιπόν, εγώ πίνω μόνο ποτά. Κοιτάζω κανα κορίτσι. Λέω καμια μαλακία. Αυτά.

Πάντα κοιτάζω τις γκόμενες των άλλων. Δεν θέλω δικές μου. Περνάω και μόνη μου καλά.

Καμιά φορά τρίβομαι πάνω τους κατά λάθος.

Αρχίδια κατα λάθος.

Καμιά φορά τρίβομαι πάνω τους. Μη φοβάσαι, τρίβομαι μόνο για να ζεσταθώ.

Έτσι, θα μου τα πρήζει μια ζωή η μάνα μου να βρώ νύφη.

Γιατί, μη νομίζεις, και η μάνα του ντάρθ, μάνα είναι.

shopping. not fucking.

Να κοίτα τι γίνεται τώρα, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μου συμβαίνει ποτέ αυτό. Λές να είμαι άρρωστος; Δεν ακούω τα ρολόγια. Δεν φοβάμαι τα σκοτάδια.

Είμαστε όλοι άρρωστοι κι εγώ κοιτάω τις αϋπνίες. 

Θα έπρεπε να υπάρχει ένα mall ανοικτό 24/7 να πηγαίνουμε όταν δεν μπορούμε να κοιμήθουμε να αγοράζουμε gadget, ταινίες, tshirts και effexor. Και μετά να τρώμε και nachos. Με τυρί. Γιέα.

Να κοίτα.

Με πιρουέτα.

Με γαμώ τα δόντια.

Εγώ είμαι καλοπροαίρετος και τους πιστεύω. Ρε μην είστε μαλάκες, μόνο όταν αγοράσουμε τα πάντα θα ηρεμήσουμε.

Αύριο θα είναι μια γαμάτη μέρα.

Με ρέγουλα το αίμα κορίτσια και προσοχή στα καλσόν, και οι μεν και οι δε.

Αν έχετε αρχίδια ανεβείτε σε μια εξέδρα και παίξτε μια παρτίδα σκάκι.

Θα σας δείξει και η κάμερα.

PS. Το 'Ιδρυμα στο ΣΚΑΙ είναι ο Πιτσιρίκος του νεοφιλελεύθερου. Γαμιέστε και τα δύο. Ευχαριστώ.

η αγάπη είναι θαλάσσιος ελέφαντας

- Δεν ξέρω άν το άκουσες, βρήκανε λέει πετρέλαιο κάτω απο τις πολυκατοικίες.

- Να μια καλή ευκαιρία να ορίσουμε την εθνική μας κυριαρχία και τις σχέσεις μας με τους γείτονες.

- Για αυτή την ψωλόγρια στο οχτώ λες; Αυτή που κάνει μαγικά;

- Για όλους.

- Από που έρχεται το πετρέλαιο;

- Το φέρνει ο πελαργός. Πετρέλαιο, μωρά και γρίπη των πτηνών, τα δύο τελευταία να τα προσέχεις.

- Στον Παπακαλιάτη είχα δει ότι τα μωρά τα φέρνει το νοσοκομείο.

- Ήτανε άρρωστα μωρά εκείνα, είχανε ίκτερο και φωτογένεια.

- Κρυώνω σήμερα. Από μέσα. 

- Θα σβήσανε οι λέβητες σου. Τώρα με το πετρέλαιο θα σε καίω στο φουλ.

- Ξέρεις, τα λές ωραία. Μου αρέσεις.

- Το ξέρω.

- Είναι αμαρτία να μου αρέσεις. Το διάβασα σε μια καρτ ποστάλ.

  

μια καρτ ποστάλ

- Δε λέει αυτό η καρτ ποστάλ.

- Νταξ, λολ, ομιτζι, κλαίω.

- ...

- Σόρρυ. Δεν ξέρω να διαβάζω, ήταν μια ενστικτώδης ερμηνεία της καρτ ποστάλ.

- Μα τί έχεις πάθει; Τί; ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΘΕΙ;

- Σόρρυ.

- Πιστεύω πως όλα άρχισαν όταν είδες για πρώτη φορά αυτόν τον διάολο τον τζέιμι.

- Σόρρυ.

- Αλ ντέντε κάνουμε μόνο τα μακαρόνια, όχι την αγάπη, είναι μαλακία, δεν τρώγεται αλ ντέντε η αγάπη!

- Σόρρυ.

- Εγώ σόρρυ.

- Σόρρυ.

- Νο πρόμπλεμ. Σόρρυ.

- ΟΚ. Σόρρυ.

μανταρίνια στην κωλοτρυπίδα του bd foxmoor

στις τέσσερις αρχίζει να μυρίζει μανταρίνι το αστρόπλοιο
γυαλίζουν τα φωτόσπαθα 
έχω περίοδο
στη σκοτεινή πλευρά χορεύουμε λαμπάντα.

θα γίνει καμιά πορεία σήμερα να τις μετρήσουμε;
εσείς γαμιέστε
κι εσείς γαμιέστε
κι εγώ γαμιέστε.

δεν πάω σε πορείες γιατί φοβάμαι μήπως κερδίσουμε. 
μια γκόμενα μου είχε πει μια φορά
"ο ταρκόφσκι είναι ποίηση"
και στα κρυφά έβλεπε φώσκολο.

δεν ξέρω τι είναι πιο ηλίθιο
να ακούς τον τρόμπα τον bd foxmoor και να μην γελάς,
να αγαπάς την Δ. κι αυτή να μην το ξέρει,
ή να μαλακίζεσαι στην ταράτσα το καλοκαίρι και να χύνεις στα τσιμέντα;

σπουδή στο σουπερμάρκετ του γκίνσμπεργκ

ΚΡΙΤΙΚΗ:

Το βασικό σημείο που χωλαίνει το a supermarket in california ως προς τον παραλληλισμό με την ελληνική πραγματικότητα είναι το ότι αναφέρεται σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία που ορίζεται ως τέτοια, ορίζεται δραματικά από το σόπινγκ και την κατανάλωση.

Αφενός κάτι τέτοιο απεδείχθη ατελέσφορο (όπως και το εξ ευωνύμων ιστορικό αντίθετό του) και αφετέρου στην Ελλάδα δεν είμαστε έτσι.

Στην Ελλάδα δεν σχηματίστηκε αυτή η κοινωνία έτσι, έτσι προέκυψε όταν εισέρευσε χωρίς κόπο το χρήμα.

Τί συνθέτει τον χαρακτήρα της Ελλάδος λοιπόν;

Εκ πρώτης όψεως θα λέγαμε μια φιλαυτία στα όρια του ψυχολογικού αυνανισμού, μια αγάπη στο εφήμερο, φέτα, ελιές, παπάδες και τηλεόραση.

Σε μια περισσότερο εκ βαθέων ανάλυση θα λέγαμε τίποτα.

Τίποτα απολύτως.

Δεν είμαστε τίποτα.

Δεν έχουμε χαρακτηριστικά, δεν ζούμε, βλέπουμε τιβούλα, αράζουμε καναπέ, πάμε καρύτση, πάμε εξάρχεια, απλά έτσι. Δεν ξέρουμε γιατί.

Αν τελικά θέλουμε να δούμε την Ελλάδα μέσω μιας σπουδής στο σουπερμάρκετ του γκίνσμπεργκ, η παρακάτω στιχοθεσία θα φάνταζε ιδανική.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

ΕΝΑ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

     Πόσο σε σκέφτομαι σήμερα, Μανώλη Καψή, που περπάτησα στα πεζοδρόμια κάτω από τα δέντρα με έναν εγωισμό που κοίταζε στο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης.

    Στην πείνα μου μπήκα στον ΑΝΤ1 να ψωνίσω κώλους.

   Τί κώλοι! Τι στήθια (=βυζιά). Ολάκερες οικογένειες χασμουριούνται με τα τηλεκοντρόλ. Διάδρομοι με ιδρωμένους ψηφοφόρους! Γυναίκες στα ζάρα, παιδιά στα τζάμπο - κι εσύ, Γιάννη Πρετεντέρη, τι έκανες στα λεμονάδικα;

   Σε είδα, Νίκο Χατζηνικολάου, άκληρο, γερο παράξενο, να ψάχνεις τα κρέατα της τηλεόρασης και να κοζάρεις τα όντα του τουίτερ.

   Σε είδα να λες: "Φοβούμαι!", "Φοβούμαι!", " Ναι, διότι φοβούμαι." 

   Σε ακολούθησα κι εγώ.

   Περάσαμε τα τηλεοπτικά ταμέια χωρίς να πληρώσουμε.

   Πού πάμε Παύλο Τσίμα; Οι πόρτες κλείνουν σε μια ώρα. Πάμε για τέννις και χωριάτικη;

   Θα περπατάμε για πάντα στην μετα-τηλεοπτική ελλάδα? 

   Α, Νίκο Χατζηνικολάου, σύγχρονε έλληνα, φίλε της μπριγιαντίνης, τι έκανες όταν μου τέλειωνε ο αέρας και το χαρτζιλίκι κι έγραφες "καλημέρα!" και "καληνύχτα!",

έπινες λούκοζεϊντ και σιγομουρμούραγες πάνο κιάμο;

η αττική οδός είναι θάνατος

Η αττική οδός είναι ένα μέρος μαγικό.
Ξέρω πως είναι να κλαις στο μποτιλιάρισμα ακούγοντας τραγούδια με τρομπέτες.
Ξέρω πως το κάνεις κι εσύ. Μην ντρέπεσαι.
Μόνο για το ότι φοράς κλουβί πρέπει να ντρέπεσαι, αλλά να μου πεις μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;

Στην έξοδο 13 κάθε πρωί "υπάρχει όχημα με βλάβη μπροστά".
Κάθε γαμημένο πρωί.
Κορίτσια μαστιγωμένα από το λαιφστάιλ στέκονται ζαλισμένα δίπλα σε σμαρτ.
Μη μασάτε κορίτσια, αυτό είναι το δικό μας ρόζγουελ, εδώ θα πεθάνουμε ή θα μας απαγάγουν.
Να ξέρετε, δεν έχει βενζινάδικα στο ρόζγουελ, μόνο ραδιενέργεια.

έλα μωρή αρρώστεια ρομαντσάδα

να ήμουνα νίντζα, να 'παιζα με αστέρια

να ήμουνα γυφτάκι, να 'λεγα κάλαντα όλο το χρόνο

να ήμουνα ο μάρτυ, να ήσουν η ντελόριαν

να 'τανε η σχέση μας καραμέλες m & m's

να 'χαμε πονόκοιλο απ' τον έρωτα

και τερηδόνα απ' την αγάπη

 

 

διπολικό σύνδρομο

τις κυριακές από νωρίς στα καλλιστεία

κι ύστερα sushi ή μολότοφ ή κενό

ήταν δυο λέξεις μοναχά "θέλω εταιρεία"

κι άλλοι που θέλαν επανάσταση παιδιά. 

                                

Πιστεύω είναι πολύ βολικό να χωράς στα δίπολα.

Να είσαι με μας ή με τους άλλους.

Να ξέρεις από νωρίς την απάντηση: φασολάκια ή μπάμιες;

Παναθηναϊκός ή Oλυμπιακός;

Ρεμάλι ή entrepreneur;

Αριστερά ή Δεξιά;

Το τελευταίο είναι το πιο όμορφο, "αριστερά ή δεξιά;"

Κι εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ή αριστερός ή δεξιός,

θα έχω την ταυτότητα μου και δεν θα σκέφτομαι καθόλου.

Φορ δε τάιμ μπίινγκ έχω καταλήξει μόνο στο ότι σιχαίνομαι τις μπάμιες και σε τίποτε άλλο.

τα σάββατα δεν έχουν τσέπες

Τα σάββατα πάω με τη μαμά μου στην αγορά.

Στο δρόμο βλέπουμε γύφτους, έλληνες, αλβανούς, πακιστανούς, εναλλακτικούς, μεταλλάδες, αναρχικούς, τροτσκιστές, χίπστερς, πάνκηδες, πρεζάκια, entrepreneurs, μπάτσους, ποιητές, σκυλιά, φάσιον μπλόγκερζ, συντάκτες στη λάιφο, χίπηδες, τζιβάτους και ενα σωρό άλλα απροσάρμοστα.

Της λέω, "μανούλα θα μου αγοράσεις ένα ipad ή μια καινοτόμα επιχείρηση ή μια επανάσταση?".

Κι αυτή η ψώλα απαντάει "τα σάββατα δεν έχουν τσέπες".

Οταν μεγαλώσω θα σας αγοράσω όλους, I promise.

τζον γούειν

μου αρέσει ο τζον γουέιν. 

μου αρέσει η αμερική της ήττας, αυτή που σκοτώνεται από τον τζον γουέιν. 

μου αρέσει που είμαστε όλοι είτε οι σφαίρες είτε τα θύματα του και νομίζουμε πως είμαστε κάτι άλλο.

και ο έρωτας?

ο έρωτας πέθανε όταν κοιμήθηκα κάτω από τα ίδια σκεπάσματα με αυτόν τον δολοφόνο.

ο σκύλος μου

Στην γειτονιά μου την παλιά είχα ένα σκύλο

που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν

έκανε χωρίστρα τα μαλλιά του

και έγλυφε τις κάμερες

μπήκε στο δημόσιο με μέσον

γιατί το μέσον είναι το μήνυμα