18.1.12

πέντε εμφανώς ασύνδετα πράγματα

1
Θέλω να γράψω ένα μανιφέστο. Δεν χρειάζεται να λέει πολλά. Λίγα και καλά, και να λειτουργεί ως εγχειρίδιο. Θα μπορούσε ας πούμε να λέει: 
"Να είσαι καλός".
Αλλά επειδή αυτό χωλαίνει λίγο λόγω γενικότητας, θα μπορούσε να γίνει:
"Να είσαι καλός αλλά όχι τόσο ώστε να σε περνάνε για μαλάκα, και ταυτόχρονα να μην κάνεις πουστιές, και ταυτόχρονα να μην τρως μπάμιες".
Κάτι τέτοιο.

2
Το βόλβο από την άλλη άκρη του δρόμου στοιχειώνει αυτή τη γενιά και την προηγούμενη. Θα στοιχειώνει κάνα δυο γενιές ακόμη και μετά θα σταματήσει, καθώς αν ισχύουν οι υπολογισμοί μου, σε πενήντα χρόνια είτε δεν θα υπάρχει μουσική είτε δεν θα υπάρχουν βόλβο.
Μπορεί να μην υπάρχουν και 'γενιές', δηλαδή δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερη λέξη.
Από τα δύο πρώτα πάντως, ελπίζω να μην υπάρχουν βόλβο και να συνεχίσουν να παίζουν μουσική οι άνθρωποι, ώστε να ακούμε κάτι γαμάτο ενώ τηλεμεταφερόμαστε ή διακτινιζόμαστε ή φοράμε jetpacks.
Α ναί, we were promised jetpacks και αντ' αυτού συμβιβαστήκαμε με smartphones, lcd και τηλεδιασκέψεις. Ούτε βιονικές γυναίκες, ούτε φωτόσπαθα, ούτε ταξίδια στο χρόνο, τίποτα, φταίμε κι εμείς δηλαδή.
Σε κάθε περίπτωση, πενήντα χρόνια ακόμη.
Μέχρι τότε: το θεμελιώδες πρόβλημα με το βόλβο είναι ότι, ακόμη κι αν το κλέψεις, ακόμη κι αν φύγεις μαζί της μέχρι το τέλος του κόσμου, κάπου έξω από την Ελευσίνα ή τη Θήβα ή κάποιο εξίσου δομικά προβληματικό μέρος, θα χαλάσει η μαλακία και θα πρέπει να συνεχίσεις με τα πόδια, μάλλον μόνος σου. 

3
Κάποια στιγμή γνώρισα τον Θάνο. Ο Θάνος ήταν μισός άνθρωπος και μισός αυτοκίνητο. Είχε μια πανκ μπάντα που λεγόταν Homo sapiens automobilis και τα είχε με ένα ποδήλατο. Αυτό.
Πάντα ζήλευα τέτοιου είδους Θάνους.

4
Έστω ότι πέφτω από ένα αεροπλάνο και προσγειώνομαι μέσα στις νευρώσεις σου .
Κατάλαβες;
Μάλλον
θα
γίνει
της
πουτάνας.

5
Όταν ήμασταν μικροί ξαπλώναμε στα γρασίδια και κοιτάζαμε τα αεροπλάνα. Από τα αεροδρόμια αγάπησα την κηροζίνη και τον θόρυβο.
Τώρα παίρνουμε αεροπλάνα για πλάκα και χανόμαστε.
Την τελευταία φορά που σε είδα να ανεβαίνεις τα σκαλιά τα σιχάθηκα όλα αυτά.
Σχεδόν όλα.
Ο θόρυβος μου αρέσει ακόμη.
Η κηροζίνη έτσι κι έτσι.

4 σχόλια:

  1. Ολα καλά κι ωραία ,αλλα μην μου μιλας για κηροζίνη ,διότι η γούνα ειναι κατεστραμένη.

    Λάτρεψα θάνο ωστόσω και θα χαρω κ γω να τον γνωρίσω .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτο που μετα τη Θηβα συνεχιζεις με τα ποδια μονος σου, να μου το λες συχνα, να το θυμαμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O Michel Poiccard στο À bout de souffle έλεγε: "Don't use the brakes. Cars are made to go, not to stop." Πρώτη-δευτέρα, πρώτη-δευτέρα δε λέει.Γι'αυτό χαλάνε τα βόλβο αγαπημένο βρακί. Αλλά και να χαλάσει no worries "αν είναι να βρεις την αγάπη σου, όσο κι αν βιάζεσαι, καλύτερα ξεκίνα με τα πόδια".
    win-win situation. Καμία δικαιολογία για τους κυνικούς λοιπόν.
    Και τώρα μουσική παρακαλώ. Ή θόρυβο. Whatever works.

    ΑπάντησηΔιαγραφή