un conte d'été

1

Τον Ιούλιο στην Αθήνα δουλεύω, πάω σινεμά, και κοιμάμαι. Και αυτά συνήθως μου αρκούν. Αυτή την εβδομάδα είδα δυο ταινίες στο θερινό και ταυτίστηκα και με τις δύο.

Μεγαλώνεις σαν τα πιτσιρίκια του Moonrise Kingdom, στο δικό σου νησί στη στεριά, με ένα ιδιότυπο σαβουαρ βιβρ που συνδυάζει στοιχεία κλασικής, λαϊκής και αριστερής παιδείας. Κυκλοφορείς όλο τον χρόνο χωρίς παπούτσια, βρώμικος και χαρούμενος. Αγαπάς τη μυρωδιά του καπνού, τα τρακτέρ, τα λιπάσματα και τις χημικές βροχές της επαρχίας.

Όταν ήμουν τεσσάρων ετών, με βρήκαν γυμνό, γεμάτο νερά και χώματα μέσα σε μια πλαστική λεκάνη, να επιπλέω σε ένα αρδευτικό κανάλι που οδηγούσε στον κύριο αύλακα. Η λεκάνη είχε σκαλώσει στη βλάστηση. Με βρήκε ο παππούς και με γύρισε σπίτι. Με ρώτησαν γιατί έφυγα και τους είπα "Μ' αρέσει να φεύγω". Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να συνεννοείσαι με τα παιδιά.

Μετά από δυο μέρες είδα το Medianeras. Τι να την κάνεις και την τέχνη. Η ζωή δεν είναι τέχνη. Στη ζωή μεγαλώνεις σαν το Moonrise Kingodm, ενηλικιώνεσαι σαν το Medianeras, αλλά δε σου δίνουν το happy end. 

2

Χτες το πρωί άκουγα ένα ελικόπτερο από ψηλά και σκεφτόμουν ότι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που δεν έχω κάνει: μια γαμημένη καταδίωξη στον αυτοκινητόδρομο και ένα ελικόπτερο με κάμερα και ελεύθερο σκοπευτή να με ακολουθεί. Έχω ζήσει την καταδίωξη στον ύπνο μου. Είναι ένα από τα όνειρα που βλέπω πιο συχνά. Στην αρχή έμοιαζε με ταινία του Τζέιμς Μπόντ, αυτή στην Νότια Ιταλία με τη λευκή Άλφα Ρομέο. Δεν είναι από τις πολύ γνωστές, αλλά το μεσογειακό τοπίο και η αίσθηση της δεκαετίας του ογδόντα έκανε τις εικόνες οικείες. Τέλος πάντων, έτσι το έβλεπα συνήθως στον ύπνο μου αλλά χωρίς το ελικόπτερο. Μήπως η καταδίωξη συμβολίζει κάτι;

Παπάρια, δεν συμβολίζει τίποτα. Απλά βαρέθηκα και μια καταδίωξη θα έκανε τα πράγματα λίγο πιο διασκεδαστικά. Κι ένα όμορφο κορίτσι στο συνοδηγό, αν και δεν είναι απαραίτητο. Κι ένα ελικόπτερο να δίνει το ρυθμό.

Σχεδιάζω road trips που δεν θα κάνω ποτέ, καθισμένος με το σώβρακο στις καρέκλες του ικεα στο μπαλκόνι πίνοντας φτηνή μπύρα. Δεν έγινε τίποτα, πρέπει να σχεδιάζουμε ταξίδια κι ας μην τα κάνουμε. Σε κρατάει ζωντανό σαν τους φυλακισμένους που κάνουν γυμναστική. Για κάποιο καιρό δεν τα σχεδίαζα καν και αυτή είναι άσχημη φάση. Με ρώταγαν ξέρω 'γω "Κάνα ταξίδι έκανες;" κι έλεγα "Μπα, τίποτα" και σταμάταγε εκεί η συζήτηση. Είναι μαλακία.

Όταν δεν αντέχω άλλο κόβω βόλτες στην Αττική και σκέφτομαι πως είμαι στις δυτικές ΗΠΑ. Ανεβαίνω στον Υμηττό σαν να είναι κάποιο αχαρτογράφητο όρος της Νεβάδα και κατεβαίνω στα Μεσόγεια σαν να είναι η Καλιφόρνια. Στο τέλος νυχτώνει και γυρίζω από την αττική οδό, τρέχω μόνος στο δρόμο, μετράω καλοκαίρια, μαλακισμένες γκόμενες, μπύρες, προβολείς και ηλίθια βαρετά προάστια από αυτά που ελπίζω να μην ζήσω ποτέ. 

Γιατί να μετράς καλοκαίρια; Η αναπόληση είναι αργός θάνατος. Το φετινό καλοκαίρι είναι σαφώς το χειρότερο. Δεν σκέφτομαι άλλο, ανάβω ένα τσιγάρο και κατεβαίνω προς την Καισαριανή ενώ ένα ελικόπτερο περνάει ξαφνικά από πάνω μου και με τυφλώνει για λίγα δευτερόλεπτα με τα φώτα του.

3 

Είναι δεκαπενταύγουστος και είμαι στο χωριό.

Είμαι πια τριάντα, τώρα έγινα, πριν 2-3 εβδομάδες. Τη νύχτα των γενεθλίων μου είχα πάει στην Αβραμιώτου με κάποιους φίλους, άλλοι δεν ήρθαν, άλλοι είναι σκόρπιοι στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο, άλλοι στην Ευρώπη, περίεργη φάση. Καμιά φορά νομίζω πως ο κόσμος μου είναι ένα ηλεκτρικό κύκλωμα φτιαγμένο πάνω σε φτηνές εποξικές πλακέτες με χαλασμένες συνδέσεις και καμμένα led και αντιστάσεις. 

Μέθυσα νωρίς και σταμάτησα να μιλάω, έκανα πως ακούω, έλεγα "ναι", "γάμησε τα", "καλή φάση" χωρίς να ξέρω τι λένε. Η όρασή μου ήταν σχετικά θολή αλλά εντάξει, δεν χρειαζόμουν να βλέπω πολλά, μόνο αυτόν τον τύπο στη σκηνή, δεν τον ξέρω, τον έχω δει δυο-τρεις φορές λάιβ, αλλά κάποιες μέρες τον προτιμώ από τους φίλους μου. Ήταν ωραία, ψιλοπερίεργα, φορούσε αυτή την πορτοκαλί ολόσωμη φόρμα που δεν ξέρω τι είναι. Φυλακή; Εργοστάσιο; Τίποτα; Ποιος νοιάζεται βασικά;

Άκουσα τη μουσική του, μου έκαψε λίγο τον εγκέφαλο και μετά βγήκα με τους άλλους έξω στο πεζοδρόμιο και ήπιαμε κι άλλο. Δεν θυμάμαι πως και πότε έφυγα από κει αλλά θυμάμαι ότι ήθελα να περπατήσω. Είμαι τριάντα ρε μαλάκα, τριάντα χρόνια τίποτα.

4 

Είναι δεκαπενταύγουστος και είμαι στο χωριό.

Είμαι στην αυλή, ιδρωμένος και βαριέμαι. Έχω κόψει το κάπνισμα γιατί κουράζομαι εύκολα και έχω συχνά πονοκεφάλους. Το στομάχι μου και το έντερο μου είναι κόμπος τα τελευταία δέκα χρόνια. Είμαι νευρικός και αποπροσανατολισμένος. Μισώ τα κουνούπια αν και γενικά αγαπάω τα έντομα.

Στη σχολή μελετούσα τα έντομα. Ζηλεύω τα σκληρά έλυτρα των κολεόπτερων, μια κανονική πανοπλία, φτερά ενισχυμένα με χιτίνη και ειδικές πρωτεΐνες, καμία σχέση με το φοβικό και αδύναμο δέρμα του ανθρώπου.

Νομίζω ότι έχω κατάθλιψη. Οι γονείς μου νομίζουν ότι έχω κατάθλιψη. Οι αδερφές μου πιθανόν νομίζουν ότι έχω κατάθλιψη.

"Θέλω να μιλήσω σε κάποιον", λέω στους γονείς μου. 

"Όλοι θέλουμε", απαντάνε και οι δύο ταυτόχρονα. Χαμογελούν ήρεμα και καθησυχαστικά. 

Πίνω λίγη μπύρα και παίζω νευρικά με το μπουκάλι. Γράφω αμήχανες μαλακίες και αστειάκια στο τουιτερ. Εστιάζω στον τοίχο. Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο η υγρή πνιχτή νύχτα της δυτικής Ελλάδας. 

Στον τοίχο ένα σαμιαμίδι είναι ακίνητο κάτω από μια λάμπα με κίτρινο φως, κάνει δυο τρεις απότομες κινήσεις, στριφογυρίζει το κεφάλι και επιτίθεται σε μια γκρίζα πεταλούδα της νύχτας. Μένουμε στην αυλή εγώ, το σαμιαμίδι και η λάμπα με το κίτρινο φως.

4 ½

Είμαι στην παλιά σιτροεν του πατέρα μου, η ώρα είναι εφτά, τα βουνά στα νότια είναι κίτρινα από τον ήλιο και απέναντι η Πελοπόννησος σβήνει παραμορφωμένη μέχρι τον ορίζοντα. Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και αισθάνομαι άβολα που δεν οδηγώ εγώ. Παρ' όλα αυτά ξεχνιέμαι και μετά από λίγο χάνομαι ήρεμος στο τοπίο ενώ η μάνα μου οδηγεί προς τη θάλασσα. Είμαστε οι δυο μας στο αυτοκίνητο. Δε μιλάει. Είναι χαμογελαστή και δε με πρήζει. 

"Αισθάνεσαι καλύτερα;" ρωτάει. 

Μάλλον είμαι, σκέφτομαι. Μετά από πολλά χρόνια αισθάνομαι καλά. Λέω ένα γρήγορο "Ναι, μάλλον" και γυρίζω ξανά το βλέμμα μου έξω.

Ψάχνω τις παλιές μου κασέτες στην πλαϊνή θήκη της πόρτας. TDK 120άρα, παιδικά γράμματα με πράσινο στυλό, στη μία πλευρά "ROCK FM 96,8" και στην άλλη "Θανάσης Μήνας". Η κασέτα με τρομάζει, με αποσυντονίζει. Είχε φτάσει σε μένα το 1998, την είχε γράψει ο ξάδερφος μου στην Αθήνα και μου την είχε στείλει.

Belle and Sebastian, Swell, Mercury Rev, Sonic Youth, Afghan Whigs, Portishead. Ξέρω τη σειρά των τραγουδιών απ' έξω. Ξέρω τα σχόλια του Μήνα απ' έξω. Όπως αυτό που έλεγε ότι το shopping μέσω ίντερνετ, αυτή η νέα μόδα, είναι πολύ ξενέρωτο. Ή αυτό που έλεγε πως στις 14 Φεβρουαρίου του 1999 οι Sonic Youth θα παίζουν στο Ροδον και μήπως δεν είναι τυχαίο που θα είναι του Αγ. Βαλεντίνου. Βάζω την κασέτα να παίξει. Η μάνα μου γελάει με τα σχόλια. Κι εγώ γελάω με τα σχόλια. Είναι μόνο δεκατέσσερα χρόνια πριν αλλά νομίζεις ότι έχει περάσει μισός αιώνας από τότε. 

Της θυμίζω την πρώτη φορά που με άφησαν να ανέβω Αθήνα μόνος μου, δευτέρα γυμνασίου, 1996, Τρύπες και Ziggy Was στο Περιστέρι. 

"Φοβόσασταν;" τη ρωτάω. 

"Ήσουν παιδάκι" μου λέει και μάλλον έχει δίκιο.

Φτάνουμε στην παραλία λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Είναι άδεια. Τεράστια αμμώδης παραλία με φοίνικες και αρμυρίκια. Δεν είμαστε όμορφοι και το ξέρουμε. Και μάλλον δεν μας νοιάζει. Βουτάμε και κολυμπάμε ο καθένας μόνος του χωρίς να μιλάμε. Είμαι όντως καλύτερα, σκέφτομαι. 

Την πλησιάζω καθώς επιπλέει ανάσκελα. Χαμογελάει. 

"Τι σκέφτεσαι;" ρωτάω.

"Τίποτα" απαντάει χωρίς να γυρίσει το κεφάλι και χωρίς να σταματήσει να χαμογελάει. Την πιστεύω. Βγαίνω και ξαπλώνω στην παραλία, η άμμος μπαίνει στα μαλλιά μου και εισπνέω μεσογειακή νύχτα.

Φεύγουμε ενώ έχει ήδη σκοτεινιάσει. Δεν μιλάμε, απλά οδηγούμε νωχελικά μέσα στις καλαμποκιές και τα εσπεριδοειδή. Βάζω ξανά την κασέτα που όρισε την εφηβεία μου, τη στοιχειωμένη φωνή του Μήνα που δεν τον ξέρω αλλά καμιά φορά τον προτιμώ από τους φίλους μου. Ένας παραμορφωμένος θόρυβος ακούγεται για λίγα δευτερόλεπτα και μετά τίποτα. 

"Κράτα την για ενθύμιο" λέει η μάνα μου. 

"Δε χρειάζεται" απαντάω και την πετάω ανακουφισμένος από το παράθυρο μέσα στα καλαμπόκια. 

5 

Αισθάνομαι σαν να έχασα δέκα χρόνια. Αισθάνομαι σαν να έγινα 30 αμέσως μετά το Λύκειο, σαν να μην υπήρχε τίποτα ανάμεσα. Κάποια ξεθωριασμένα απογεύματα στο νησί, κάτι υγρά και φορτωμένα πρωινά στην Αγγλία και λίγα βράδια στην Αθήνα. Σιγά τα αυγά. Νέοι είμαστε, κάπως θα γίνει και θα ξανακαταστραφούμε, θα τα καταφέρουμε, όλα γίνονται, δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε γαμιέται. Δε γαμιέται.

pour Ioli

merci narrator & panpan

η βραχεία μνήμη είναι ανίατη

Ο κύριος καθηγητής λέει ότι δεν έχουμε μνήμη.

Ο κύριος καθηγητής λέει ότι μετά το ατύχημα θυμόμαστε μοναχά σε βάθος μιας εβδομάδας.

Δεν είναι ακόμη σίγουρος για το τι σημαίνει αυτό για μας εξελικτικά. Πιθανόν τίποτα.

Πιθανόν να γίνουμε αδέσποτα, να γαμάμε από δω κι από κει και να τρώμε σκουπίδια.

Πιθανόν να μην αλλάξει και τίποτα.

Θα δούμε.

- Το 2001, σε ένα νησί με βαθιά αριστερά βιώματα, κάποιος έγραψε σε έναν τοίχο "ΑΙΜΑ - ΤΙΜΗ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ". Δεν μου άρεσε. Δεν τρόμαξα, απλά δεν μου άρεσε. Έγραψα ένα δισέλιδο κείμενο σε ένα μικρό φανζιν όπου σημείωνα, μέσες άκρες, πως οι 4 κύριες εκφράσεις της ακροδεξιάς τότε (Μ. Βορίδης, Κ. Πλεύρης, Ν. Μιχαλολιάκος, Γ. Καρατζαφέρης) μέσω των περιθωριακών οργανώσεων τους άρχισαν να ξεμυτίζουν και πιθανόν να γίνουν σύντομα επικίνδυνοι. Δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος ούτε έχω μαντικές δυνατότητες. Απλά γνώριζα τι έχει συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις στον υπόλοιπο κόσμο. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι δέκα χρόνια μετά κάποιοι θα είναι υπουργοί, κάποιοι βουλευτές και κάποιοι τηλεπερσόνες, θα παίζουν σε τηλεπαιχνίδια, θα χέζουν στις τουαλέτες μας, θα μαγειρεύουν στις κουζίνες μας. Δεν είναι αυτό το θέμα.

- Ποιό είναι το θέμα;

- Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι γνωστοί/ φίλοι/ γουατέβερ/ αριστεροί/ αριστεριστές/ χίπηδες/ εναλλακτικοί κτλ μου έλεγαν τότε ότι στο άνθος της ηλικίας μου, αντί να πίνω ποτάκια σε όμορφα μπαρ, γράφω κείμενα για φαντάσματα και ασχολούμαι με μαλακίες. 

- Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θυμάται αυτό το κείμενο σήμερα.

Το επόμενο μεγάλο ταξίδι που θα κάνω θέλω να είναι στη Ρωσία. Θέλω να πιω μια βότκα στην Κόκκινη Πλατεία, να κλείσω τα μάτια και να δω μια αληθοφανή ψυχροπολεμική ταινία και όχι αυτή την κωμωδία που ζω. Θέλω να γνωρίσω μια κάποια Τατιάνα της KGB, με πίστη στο κόμμα, μεγάλο στήθος και καλογυαλισμένο περίστροφο Makarov να με πάρει από το χέρι και να με πάει στο πιο βρώμικο μπαρ της δεκαετίας του 50 ή του 70.
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλάνε δυνατά. Συνήθως τα πρόσωπά τους είναι χυδαία, σκαμμένα με ρυτίδες, ιδρωμένα, τα μάτια πετάγονται από τις κόγχες, φλέβες φουσκώνουν, σάλια στον αέρα, σάπια δόντια. 

Αλλά δεν με νοιάζει. Ας είναι έτσι. Έχω βαρεθεί. Ας μιλάνε δυνατά, ας είναι σάπια τα δόντια τους, ούτως ή άλλως όταν ξυπνήσω δεν θα θυμάμαι τίποτα. 

Αλλά κάτι να γίνει, κάτι, οτιδήποτε, γαμώ την κανονικότητα.

(SPOILER για το wasted youth)

Χτες είδα το wasted  youth στο θερινό. Δίπλα μας τέσσερις μεσήλικες κυρίες, μαυρισμένες, με εναλλακτικό ύφος, πιθανόν συριζαίες. Η μία μιλούσε δυνατά συνεχώς. "Θέλω να δω που το πάει" έλεγε. Ήμουν στο τσακ να της πω "Γαμώ την γραμμική αφήγησή σου". 

Στην τελευταία σκηνή παραδόξως ο κόσμος γενικά σώπασε. Πιθανόν να άφησε τις εικόνες να εξηγήσουν την ταινία στο κεφάλι του. Πιθανόν να σοκαρίστηκε. ΟΚ.

Μίλησε πρώτη η εν λόγω κυρία.

- Γρηγοριάδης;

- Ποιός;

- Γρηγοριάδης, ο νεαρός που σκοτώθηκε το 2008.

- Γρηγορόπουλος.

- Α ναι, Γρηγορόπουλος. Πιθανόν να επηρεάστηκε από αυτό ο σκηνοθέτης.

Η βραχεία μνήμη που μας διακρίνει αφενός την έκανε να ξεχάσει το όνομα του πιτσιρικά και αφετέρου κατάφερε να κάνει δύσκολη την, ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΡΟΦΑΝΗ γίνεται, σύνδεση της ταινίας με το 2008.

Ο κύριος καθηγητής λέει ότι όλα θα τελειώσουν το 2012.

Φοβάμαι πως θα ζήσουμε πολύ περισσότερο από αυτό, είτε θυμόμαστε είτε όχι.

ο ανδρικός ιδρώτας

" Γειά σου βρακί.Θα θελα να σ ζητήσω ναναπτύξεις τις σκέψεις σ σχετικά με τον ανδρικό ιδρώτα.Όχι σε άτριχα κορμιά.Θέλουμε τρίχες,μούσια κλπ
Χμμ..δ μπορώ να σκεφτώ άλλο,βασικά νυστάζω.Άντε καλή δουλειά. Δοκίμασε κ χωρίς a/c.Βιώνεται δραματικότερα κ πρωτόγονα. "

Το πρωί έλαβα το παραπάνω email με θέμα "ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ".
Αγαπητέ φίλε, παρακαλώ σημείωνε:

----------------------------------------------------

Ο Ανδρικός Ιδρώτας είναι πορτοκαλί, πράσινος ή γκρι.

Ο Ανδρικός Ιδρώτας κλέβει περίπτερα.

Ο Ανδρικός Ιδρώτας φταίει για την τρύπα του όζοντος .

Η τρύπα του όζοντος φταίει για τον Ανδρικό Ιδρώτα. 

(see what I did there?) 

Ο Ανδρικός Ιδρώτας σε άτριχα κορμιά προκαλεί κοκκινίλες.

Ο Ανδρικός Ιδρώτας σε μούσια, τρίχες κλπ μυρίζει.

Ο Ανδρικός Ιδρώτας μοιάζει με φέρετρο ή με τηλεόραση.

Ο Ανδρικός Ιδρώτας μοιάζει με τον Πάνο Καμμένο.

Τον Ανδρικό Ιδρώτα τον αγόρασα 5 ευρώ και τον πούλησα 17.

Γιατί μπορούσα. Ελεύθερη αγορά.

Στη Σαιγκόν δεν μπόραγες να ζήσεις.

Στη Σαιγκόν, πολύς Ανδρικός Ιδρώτας.

- Γιατί "μπόραγες" ρε μεγάλε; Από που κι ως που λές "μπόραγες";

- Ο Σαββόπουλος είμαι ρε φίλε, είμαι δεκαεξάρης και σας γαμώ τα "μπόραγες".

---------------------------------------------------- 

Στη διάθεση σου φίλτατε όποτε με ξαναχρειαστείς.

τέχνη από τα σκουπίδια

Ακούω κάτι καλλιτεχνικούς τύπους, ύποπτους κτλ να μιλάνε χρόνια τώρα για τέχνη από τα σκουπίδια. Επειδή δεν είμαι καθόλου πρωτότυπος και επειδή το παν στην τέχνη είναι να κλέβεις τις ιδέες των άλλων θα το προσπαθήσω κι εγώ.

Η πρώτη ύλη μου, τα σκουπίδια που θα χρησιμοποιήσω είναι οι αναζητήσεις της κας Ελένης Ζαρούλια στο Google. Η κα Ζαρούλια είναι βουλευτής της Χρυσής Αυγής και πιθανόν άτομο ανικανοποίητο ερωτικά (όπως προκύπτει και από τις αναζητήσεις "φαρμακα στυτικής δυσλειτουργίας" & "αισθησιακές ταινίες free").

Δίαλεξα τυχαία κάποιους όρους αναζήτησης της, τους ομαδοποίησα σε τρίστιχα και προέκυψε αυτό το συγκλονιστικό πνευματικό δημιούργημα. 

ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΞΑΝΑ ΟΤΙ 

ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

--------------------------------------------------------

ΤΑ ΧΑΪΚΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΚΟΥ GOOGLE

i)
δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος
δίαιτα για νεφρά
πέψη στα ασπόνδυλα

ii)
λεμόνι και αδυνάτισμα
βότανα για αιμοροήδες
πως να αυτοκτονήσω

iii)
κρίση στο γάμο
τραγούδια της νέας δημοκρατίας
βοτανικός κήπος πετρούπολη 

iv)
πρήξιμο στους όρχεις 
μασαζ αισθησιακό βίντεο 
προσφορές ικεα 2009

v)
παρακολούθηση συνομιλίας κινητού
πως να παρκάρω
ψώνια στην ιταλία

vi)
μετουσιωμένη αιθυλική αλκοόλη
δεν ανοίγει το iphone
συνταγές με στρουθοκάμηλο 

καλιφόρνια

τί φοράς;

τί είναι το σύστημα; πώς να το παίξουμε; 

θα ήθελα έναν χυμό πριν αρχίσουμε, βιταμίνες, δεν παίρνετε βιταμίνες

έχω να περπατήσω τέσσερα χρόνια

έχω ένα χρόνο να μπω στο μετρό

έχω αυτοκίνητο

μπαίνω στο μετρό μόνο σαν φάρμακο, 

να δω κάνα μπούτι, κάνα βυζί και κάνα αστραφτερό δαπιτικο χαμόγελο

τί φοράς;

ναι, παλιά καλή ατάκα για το ίντερνετ

σπάει ο πάγος

και μπορεί να γελάσει ή να απαντήσει κάτι, ότι νά 'ναι

δεν πιέζεται κανείς από τους δύο δηλαδή

win-win δηλαδή, όπως λένε και αυτοί με τα MBA

τι ώρα είναι;

έλα ντε

είναι ώρα να σοβαρευτώ 

θα σοβαρευτώ 

ετοιμάζομαι να τα παρατήσω όλα και να φύγω

να μπω σε ένα γιαπωνέζικο videogame του 80

και να χάσω από την πρώτη πίστα

που πας;

Αν μπορούσα να διαλέξω οτιδήποτε, θα διάλεγα να επιπλέω για πάντα ανάσκελα σε νερό, σε χώμα ή σε υδρατμούς.

Αν μπορούσα να πάω όπου θέλω, δεν θα πήγαινα στην κλασική αρχαιότητα.

Ούτε στα αμερικάνικα χρυσοθηρικά ξεσπάσματα του 1848 και του 1896, αν και αν χρειαζόταν να διαλέξω θα διάλεγα τον πυρετό του χρυσού του 48 γιατί στο τέλος έφτανες στη θάλασσα της Καλιφόρνια.

Πιθανόν να μην πήγαινα ούτε εκατό χρόνια μέσα στο μέλλον για να ψάξω για την DeLorean των 1,21 GW. "Δρόμοι;  Εκεί που πάμε δεν χρειαζόμαστε δρόμους".

Θα έκανα σίγουρα όμως μια βόλτα στο 1996.

Θα έβρισκα τον έφηβο εαυτό μου, με τις βρώμικες φόρμες και τις πρώτες άγριες καύλες να τσακίζεται με το ποδήλατο σε πάρκινγκ απο σούπερ μάρκετ και σε μονότονους χωματόδρομους, δίπλα σε αρδευτικά κανάλια γεμάτα λίπασμα και φυτοφάρμακα.

Θα με απήγαγα και θα με έστελνα ισόβια σε μια αμερικάνικη θάλασσα της δυτικής ακτής

στον Ειρηνικό ας πούμε

ή θα μπορούσαν να κατέβουν τα σύννεφα και να γίνουν θάλασσα

σαν θάλασσα

σε μια θάλασσα ή κάπου σαν θάλασσα.

Θα διάλεγα εγώ τη μουσική

μουσική σα σανίδα του σερφ ή φυσαλίδα ή διαστημόπλοιο

προσπάθησα αλλά δεν προλαβα το πανκ
δεν ήταν πανκ αυτό που είχαμε το 96

τέλος πάντων, με το που θα φτάναμε,
ο δεκαπεντάχρονος εγώ θα πυροβολούσε με υστερικό ενθουσιασμό τον τριαντάχρονο εγώ,
θα πατούσε το play και θα έκανε ύπτιο σε ότι μπορούσε να τον κρατήσει, 

σε νερό, σε χώμα ή σε υδρατμούς

και θα επέπλεε για πάντα.

έχω ξανάρθει εδώ;

μπορεί

δεν θυμάμαι

με μια χρονομηχάνη μπορώ συνέχεια να ξαναέρχομαι εδώ για πρώτη φόρα 

έξι λιμπρέτα για την άνοιξη

1
άνοιξη πόρτα να διαβώ
μαρινέλα πιο κοντά
μαρινέλα να ανατιναχτούμε ντάρλινγκ


2
σήμερα η μαμά μου μαγείρεψε πεντάευρα στον ατμό
τα μάζεψε στο χωριό, τα έφτιαξε και μου τα στειλε με το ΚΤΕΛ
ήτανε εύγευστα, ήτανε αλ ντέντε
δεν είχανε λαδόξυδο όμως και γύρω στις πέντε ξαναπείνασα
δεν πειράζει
κρίση έχουμε
και άνοιξη
και σιχαίνομαι τα λεωφορεία


3
Τι έγινε τελικά με την άνοιξη;
Ήρθε και φέτος;
Θα πηδηχτούμε και φέτος;
Θα βαρεθούμε και φέτος;
Θα γίνουμε και φέτος αλλεργίες;


4
είμαι στην πρίζα με κοντό καλώδιο και αιωρούμαι
αυτή την άνοιξη θα πιαστώ από ένα ακρωτήρι της νότιας Σουηδίας
και θα γυρίζω από κλαδί σε κλαδί στην Ευρώπη
σαν λυσσασμένο πρωτεύον του Δαρβίνου
για χάρη σου Κάρολε
Κάρολε γαμιέσαι
Κάρολε I love you but you're bringing me down


5
αν όλα πάνε καλά θα πεθάνουμε άνοιξη
θα μας σκεπάσουν με γύρη
και θα μας έχουν ξεχάσει μέχρι το καλοκαίρι


6
αν όλα πάνε σκατά θα πεθάνουμε άνοιξη
στα τελεμάρκετινγκ θα πουλάνε αγάπη και αμήχανους χορούς δευτέρας γυμνασίου  
και θα μας θυμούνται για πάντα

πέρμαφροστ

Πέρμαφροστ είναι το στρώμα του εδάφους που έχει μέγιστη θερμοκρασία μηδέν βαθμούς Κελσίου για τουλάχιστον 2 χρόνια.
Είναι μία από τις αγαπημένες μου λέξεις.
Άλλες είναι ο αυτόχειρας, το τελεσίδικο και η ανάφλεξη.
Δεν έχουν κάποια σύνδεση αλλά είναι εύηχες.
Φαίνεσθαι, και στις λέξεις.
Ναι, κυρίως στις λέξεις.

Έχω φτιάξει ένα σπίτι για δύο,
βλέπω τηλεόραση με τη φανταστική μου φίλη,
κοιμάμαι μόνος μου.

Πολλά βράδια ξυπνάω ανάποδα στο κρεβάτι,
με τα πόδια στο μαξιλάρι και το κεφάλι στην άκρη του κρεβατιού,
με τα χέρια να κρέμονται στο πάτωμα.
Μια μέρα ξύπνησα και βρήκα δίπλα μου το πιστολάκι για τα μαλλιά.
Έχω βρει επίσης περιοδικά, κουτιά από πίτσες, τσιγάρα, άπλυτα, κατσαβίδια και άρβυλα με λάσπες στη σόλα.

Σκέφτομαι συχνά να κόψω το κάπνισμα αλλά είναι το μόνο κινηματογραφικό στοιχείο που έμεινε και τελικά δεν το κόβω.
Μου αρέσουν τα τσιγάρα.
Ένα τσιγάρο πριν καταστραφεί ο κόσμος.
Μου θυμίζουν χωράφια με καπνά, αν και δεν έχω δει πολλές ταινίες με καπνοχώραφα.

Post-it: Να φτιάξω μια ταινία με δυο εφήβους που κυνηγιούνται σε καπνοχώραφα, γδύνονται και λίγο πριν πηδηχτούν, εξωγήινα ανδροειδή κατεβαίνουν από υπερσύγχρονα αστρόπλοια και τους κλέβουν τα γεννητικά όργανα για πειραματικούς σκοπούς.

Όλα συνδέονται.
Παγωμένες πόλεις, τσιγάρα, αϋπνίες, αυτόχειρες, τελεσίδικα που αιωρούνται.
Μένει μια ανάφλεξη,
κάπου θα τη χώσουμε.

- Σκέψου μια ωραία εικόνα.
Со̀фия.
- Δεν αποτελεί εικόνα από μόνο του.
Στη Σόφια κάνει κρύο. Το βράδυ δεν κυκλοφορεί κανείς. Κάτι τύποι που βρωμάνε, τουρίστες με λίγα λεφτά, μπάτσοι, αλλά γενικά ψυχή. Οι μπάτσοι απ' το κόμμα γίνανε μπάτσοι απ' το γήπεδο. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Είναι γεροδεμένοι, κουρασμένοι, με κοιλιά και τους φοβάμαι λίγο.
- Αυτό δεν είναι ωραία εικόνα.
Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Σόφιας μυρίζει χημικά, είναι γεμάτο δείγματα από χώρες που πίστευα πως οι κομμουνιστές δεν μπορούσαν να πάνε.
Σκέφτομαι βιολόγους της БАН με μάλλινα παλτό και γούνινα καπέλα να φτάνουν στο Βόρνεο ή στη Μαδαγασκάρη και να αυτομολούν σε ζούγκλες, να πίνουν ρούμι και όπιο σε παραλίες τα μεσάνυχτα, να χορεύουν με κορίτσια που μιλάνε παράξενες γλώσσες, ανάμεσα σε λεμούριους, ιγκουάνα, σαρκοβόρα φυτά και τροπικά αστέρια του Ισημερινού ουρανού.
- Αυτό είναι κάπως καλύτερο.

Είδα πριν λίγες μέρες στον ύπνο μου ένα κορίτσι που κάπνιζε γαλλικά τσιγάρα,
μάτια καμμένα από την υπερέκθεση,
μαύροι κύκλοι και δέρμα σπασμένο από τις αϋπνίες.
Είχε σκάψει μια τρύπα στη Σταδίου και την κοιτάζε.
Μου λέει "θα μου δώσεις το πιστολάκι;" και της το δωσα.
Το γύρισε προς τον λάκκο και το βαλε στην πρίζα.
"Θα λιώσω το πέρμαφροστ. Με λίγη τύχη θα πλημμυρίσουμε" λέει.
Να, κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα,
δεν γίνονται αλλιώς,
αυτό το κορίτσι, ας πούμε, δεν γίνεται να μην καπνίζει.

παραλήρημα για πλαστικούς αναπτήρες

στο gagarin σήμερα ήπια πέντε μπύρες
είχα να βγώ δώδεκα μέρες και το ριξα έξω

τα κορίτσια ήταν από περιοδικά του 90, απο αυτά που κλείνουν τώρα

τα αγόρια έτσι κι έτσι

εγώ έτσι κι έτσι αν και γενικά μοιάζω πιο πολύ στα κορίτσια

παρόλο που δεν μου αρέσουν τα αγόρια

μπέρδεμα

μια φορά με πήρε μια φίλη και με ρώτησε "που είσαι;" και της λέω "μπέρδεμα" και μου απάντησε "μαγαζί είναι το μπέρδεμα;"

η Α. ήπιε τρείς μπύρες, δυόμιση δηλαδή, τη μισή τελευταία μου την έδωσε γιατί την έπιανε συνέχεια κατούρημα και βαριόταν να πηγαίνει 

είναι μαλακία αλλά περίμενα να δω αγόρια και κορίτσια να αυτοπυρπολούνται στη σκηνή

με χρώματα και πλαστικούς αναπτήρες και τέτοια

αλλά τελικά τίποτα

ήπιαμε τις μπύρες, κατουρήσαμε και τα είπαμε

η Α. μου είπε πως ο πρώην της έχει παιδί και πως αυτή δεν έχει καύλες πια

ούτε γω έχω, έκανε δουλειά ο μόρισσεϋ τελικά

χωρίς καύλες

χωρίς αναπτήρες, λουλούδια και περίστροφα

γυρνώντας έφαγα ένα βρώμικο και άνοιξα την τηλεόραση 

είχε μπάλα, δεν ξέρω ποιοί παίζανε, όλοι ίδιοι είναι

πήγα για ύπνο, κι εμείς όλοι ίδιοι είμαστε

θα δω στον ύπνο μου τον Λ. που στους κόρε ύδρο χορεύαμε βαλς στο τέλος της συναυλίας, άσχημα παιδιά που δεν είναι στηφασηκιετσι,

και ντρεπόταν ο μαλάκας

και του ψιθύριζα, "στα παπάρια σου, δεν θα τους ξαναδείς"

μαλακίες, εγώ τους ξαναείδα

αλλά εντάξει 

χέστηκα, χορεύαμε ωραία, και πλέον δεν χορεύουμε, οπότε, ναι, ωραία ήταν.

βλέπω το mall κάθε μέρα

- Έμαθα πήρε φωτιά το mall.
- Έλα ρε... Στ' αρχίδια μου βασικά.

με κιμά

Γενικά δε βάζω μπαχάρι στα μακαρόνια με κιμά. Δεν είναι πρόβλημα αυτό, όλοι από κάπου ξεκινάνε, μπορεί να γίνω σεφ μια μέρα και το μυστικό μου να είναι ότι δεν βάζω μπαχάρι.

Θυμάμαι έναν τύπο πολύ μποέμ και φλανέρ και athens voice και τέτοια που γύριζε στην Αθήνα και δοκίμαζε τα 'κρυμμένα διαμαντάκια της πόλης'. 

"Η κυρία Γωγώ στη Νίκαια που κάνει τους κεφτέδες όπως η μαμά σας".

"Σχεδόν κανείς δε μπαίνει σ' αυτή τη στοά της Μπενάκη. Όποιος όμως το τολμήσει θα δοκιμάσει το καλύτερο σαρμαδάκι της πόλης".

Χτες άκουσα στο ραδιόφωνο ότι αυτός ο ίδιος τύπος έφτιαχνε νοστιμίες με το ψωμί Τόστιμο σε τρία διαφορετικά καταστήματα του Σκλαβενίτη.

Τι ντροπή κι αυτή. Δε γαμιέστε λέω εγώ.

Όταν με πιάνουν κρίσεις μεγαλομανίας ψάχνω να βρω τον τίτλο της αυτοβιογραφίας μου. Συνήθως καταλήγω στο "30 χρόνια μαλάκας", αλλά έχουν παίξει και τα "Δεν ξέρω τι είμαι", "Βαριέμαι τους φίλους μου" και "Δεν βάζω μπαχάρι στα μακαρόνια με κιμά". Στο τέλος θα διαλέξω έναν τίτλο στην τύχη νομίζω και θα ησυχάσω.

Μπορεί να είναι και "Κάποτε τα είχα με ένα κορίτσι και όταν χωρίσαμε έγινε ΔΑΠίτισσα". Τι ντροπή κι αυτή. 

Μετά τα είχα με τη Β. που μου είπε σε ανύποπτο χρόνο πως δεν πρέπει να μιλάμε για την αγάπη. Την αγάπη, έλεγε, την φτιάχνουν μέσα σε εργοστάσια, κάτι μηχανές που όμως μοιάζουν με ανθρώπους, και έχουν ντίτζιταλ σπυράκια, πλαστικά νύχια και βλέφαρα από καουτσούκ.
Τη βάζουν, έλεγε, σε μικρά μπουκαλάκια που εξωτερικά θυμίζουν μινιατούρες του γαλαξία και κάποιες αγάπες είναι όντως σαν το διάστημα αλλά κάποιες είναι στ' αλήθεια χειροβομβίδες.
Εξαρτάται ποιά θα σου κάτσει, λέει.
Μπορεί να μοιάζει με θάλασσα στο Βόρειο Αιγαίο, μπορεί να μοιάζει και με τη γραμμή Μαζινό.
Η δικιά μας πάντως έμοιαζε με τη γραμμή Μαζινό, δηλαδή η ιδέα ήταν ωραία αλλά στο τέλος έμοιαζε με 107 νεκρούς Γάλλους στρατιώτες. 

Τέλος πάντων, μετά κολλήσαμε και είπαμε την λέξη καουτσούκ πενήντα συνεχόμενες φορές και μας φάνηκε τόσο αστεία που ξεχάσαμε και την αγάπη κι όλες αυτές τις μαλακίες.

Το έχασα πάλι.

Κάτσε ρε, ποιο είναι το μπαχάρι; 

Αυτά τα μικρά μαύρα σκατουλάκια; 

Μαλακία, σόρρυ, εννοούσα πως δεν βάζω μοσχοκάρυδο, μπαχάρι βάζω, σόρρυ, άκυρα όλα, επιστρέψτε στην απλή καλή καθημερινότητα.
Τι ντροπή κι αυτή.

δε χωνεύω με τίποτα

Είδα στον ύπνο μου έφηβα αγόρια από κολέγια

ήταν δεκαπέντε και κάναν τέλειο κόμπο στη γραβάτα

περιφέρονται στην Κηφισίας 

με μαυρισμένα μάτια 

και τουφέκια στον ώμο

η τηλεόραση είπε πως η ελίτ θα τα κάνει όλα πουτάνα.

Φοβήθηκα λίγο γιατί πήγαινα σε δημόσιο

κατα τ' άλλα κι οι γραβάτες γουστόζικες είναι

αν παντρεύεσαι δηλαδή ή αν λες τις ειδήσεις

αλλά εμένα δεν μου πάνε

καταλαβαίνεις

τι να κάνουμε;

Μετά άλλαξα πλευρό και προσπάθησα να βρω τις διαφορές στο κουίζ για να κερδίσω έναν πολύ ποπ αποχυμωτή.

το κουίζ

Σκέφτηκα λίγο

είπα "είναι λεπτές οι διαφορές, δεν ξέρω, να διαλέξω μια άλλη κατηγορία;"

"ναι" μου λέει, "θα σου αλλάξω κατηγορία. Τώρα κατηγορείσαι γιατί έχεις ωραία μαλλιά".

Τι πράγμα κι αυτό με τα μαλλιά

το έχω από μικρός
έρχεται κόσμος στο δρόμο και μου λέει "να κόψω μια τούφα;"
"να κάνω ένα μενταγιόν;"
"να τα αγγίξω για ένα δευτερόλεπτο;"

και τους λέω ότι είναι περούκα και δεν καταλαβαίνουν.

- Τέλος πάντων, αν θες άκουσέ με, μην ξαναφάς γουρνοπούλα για βράδυ και όλα θα πάνε καλά.

- Λες ε;

- Ναι ρε, εγώ με γιαούρτι και δαμάσκηνα βλέπω διακοπές στη Σαντορίνη, με καρότα στον ατμό την Ορνέλα Μούτι να πλένεται με σαπούνι LUX και με φιδέ βλέπω κύκλους. 

- Ρέιβ;
- Τύπου. 

λέγκο

Δεν ξέρω τι εννοεί η Λένα Πλάτωνος όταν λέει Νταίζη, η στιγμή είναι εντελώς ακριβή, γιατί δεν είμαι ακριβώς έξυπνος, έχω απλά μια πρωτόγονη δαρβινική τάση μπατεσιανού μιμητισμού, να, τώρα δεν θέλω να βάλω ούτε μια τελεία γιατί γενικά τα σημεία στίξης τα βαρέθηκα, και κάποιος άλλος το είχε κάνει αυτό, βάζω κανά κόμμα που και που βέβαια γιατί δεν είμαι εντελώς σαλεμένος, στο θέμα μας, δεν ξέρω τι εννοεί, αλλά κι εγώ νιώθω να χέζω τα λεφτά, αν και δεν ξέρω καν αν το έγραψε αυτή ή αν είναι κάποια λαϊκή μαλακία πχ, δεν ξέρω, δεν είναι φίλη μου, δεν την ξέρω, αλλά τη συμπαθώ έτσι όπως την φαντάζομαι

" Νταίζη η στιγμή είναι εντελώς ακριβή 

δουλεύουμε και τη βγάζουμε σε χαρτονομίσματα καινούρια 

και μετά καταλαβαίνουμε οτι εμείς βγάζουμε τα καινούρια χαρτονομίσματα 

μετά τα τρώμε 

μετά τα χέζουμε

και μετά λέμε ότι χεστήκαμε στα λεφτά "

Όσες φορές κι αν το πω δεν ξέρω αν το καταλαβαίνω αλλά βάζω το χέρι στην τσέπη και μετά μυρίζει οπότε μάλλον καταλαβαίνω

Ο Ντάγκλας Κόπλαντ είναι φίλος μου και τον καταλαβαίνω κυρίως γιατί έγραψε για τη σπαστική κολίτιδα

" Φτάσαμε εδώ γεμάτοι πληγές και σπυριά, με τα έντερα μας τόσο δεμένα σε κόμπους που πιστεύαμε πως δεν θα ξανακάνουν την παραμικρή σύσπαση. Τα συστήματα μας είχαν σταματήσει να λειτουργούν, από τη μυρωδιά φωτοτυπικών, διορθωτικών, εκτυπωτικού χαρτιού και το ατέλειωτο στρες που μας δημιουργούσαν ανούσιες δουλειές που κάναμε με το ζόρι και χωρίς αναγνώριση. "

Γιατί εντάξει παλιά παθαίναν σκορβούτο επειδή δεν πίναν πορτοκαλάδες

αλλά τώρα που έχουμε γαμηθεί στην αμίτα και τα βαλέντσια και τα μέρλιν και τα σαγκουίνια

έχουμε ένα σωρό άλλες μαλακίες να ασχοληθούμε και δένονται κόμπο τα έντερά μας.

Έβαλα τελεία σόρρυ

Κοίτα όμως έκοψα τα κόμματα δεν είναι δύσκολο

σιγά σιγά θα κόψω και τους ανθρώπους

δεν ξανακάνω name-dropping

Νταίζη

λέγκο

Αιγινήτειο ή Άμστερνταμ

παίζε μου διλήμματα που μου αρέσουν

ανατριχιάζω και τα ακούω σαν ισπανικά φλαμένκο

- Τα πουλιά;

- Όχι ρε μαλάκα, τα πουλιά τα λένε φλαμίνγκο, τα άλλα με τις κλακέτες.

- Τις καστανιέτες εννοείς;

- Ναι, αυτό.

- Ξανάβαλες κόμματα.

- Δε γαμιέσαι κι εσύ.

και τί άλλα;

Ας μιλήσουμε για τις καλές προθέσεις.

Είσαι η Β. και κάθεσαι σε ένα μπαρ και μου λες "είμαι πολύ όμορφη κι αυτό με έχει γαμήσει. Τι μπορούμε να κάνουμε; "

Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι' αυτό.

Θα πεθάνεις όμορφη, αν και καθώς γερνάς θα γίνεσαι λίγο πιο μυστήρια.

Το 1816, ο εθνοπατέρας των ΗΠΑ Gouverneur Morris προσπάθησε να αποφράξει την ουροδόχο κύστη του χρησιμοποιώντας τη μπαλένα μιας φάλαινας και πέθανε λίγο μετά. Δεν ήταν πολύ όμορφος. 

Είσαι ο κύριος Κ. και κάθεσαι με διπλωμένη την Καθημερινή στα σκαλιά και με βλέπεις να ανεβαίνω. Μου λές "τί έκανες σήμερα για να γίνει ο κόσμος καλύτερος;" και σου λέω "απολύτως τίποτα". Την Καθημερινή την παίρνουν οι άνθρωποι για να κρύβονται μέσα της, δεν την διαβάζει κανένας.

ανοίγει την τηλεόραση, γιαούρτια, κινητά, σερβιέτες, γερμανικά και ισπανικά αυτοκίνητα, μια ξανθιά ενώνει τα βυζιά της και διαταράσσεται στιγμιαία το λογικό συνεχές ενώ ένας με στολή Ισπανού εξερευνητή του 15ου αιώνα χειροκροτάει, 

πετάει τα παπούτσια δίπλα στον καναπέ,

το μωρό έχει μεγαλώσει

πίνει μπύρα

έχει τσόντες στο C:\System32

προχτές έβγαλε κονδυλώματα

ΤΕΙ Χημειοθεραπείας ή ΤΕΙ Ηλιοθεραπείας, κάτι τέτοιο

Λέων με ωροσκόπο τηλεόραση

λασπώσαν τα μακαρόνια και ο Θόδωρος τα τρώει μόνο αλ ντέντε, 

βλέπω έκτορα μποτρίνι άσε με τώρα,
πιάσε μου λίγο το βυζί, δεν το κάνουμε πια

θυμάσαι εκείνο το ταξιδάκι στην ορεινή ναυπακτία, τι φαί ήταν εκείνο, 

ήταν 1988 και ο ξενοδόχος είχε καινούριο βίντεο και βλέπαμε την Κάρολαϊν

Το 1974, η δημοσιογράφος Christine Chubbuck τράβηξε 38άρι μπροστά στην κάμερα και αυτοπυροβολήθηκε πίσω από το αυτί σε ζωντανή σύνδεση, μπροστά στα μάτια της ιλουστρασιόν Αμερικής. Η Christine Chubbuck ήταν όμορφη και έκανε κάτι γι' αυτό.

δεν έχει συνοχή αυτό το κείμενο

δεν μπορώ να διαβάσω ένα κείμενο αν έχει συνοχή

δεν μπορώ τον προφορικό λόγο αν έχει συνοχή

να φτιάξουμε κι ένα μπαρ με άσχημους ανθρώπους

οι μέρες να περνάνε και μετά βλέπουμε

φάε σίδερα

Στη δουλειά προχτές μας μοίρασαν κάτι ερωτηματολόγια που ρώταγαν:

"Τι μουσική θα θέλατε να ακούτε όταν δουλεύετε για 13 ώρες στη σειρά;" 

και δεν είχα στυλό να το συμπληρώσω ρε μαλάκα, αν είναι δυνατόν. Και τώρα δουλεύω 13 ώρες στη σειρά και ακούω μόνο μεταλλικούς ήχους, τον ήχο από τα καλώδια και Μίκη Θεοδωράκη από το γραφείο του αφεντικού.

Φεύγω από το γραφείο και σκάει ένας ψηλός με λαδωμένο μαλλί και καμπαρντίνα στη Σταδίου και μου λέει

"Φίλε θες να αγοράσεις σίδερα;"

"Τι είναι τα σίδερα ρε μεγάλε;" του λέω.

"Σίδερα" λέει "φάτα, λιώστα, φτιάξε κάνα σπίτι, δεν ξέρω, σίδερα θες;"

Του είπα ότι δεν θέλω και απάντησε

"Μάζευε σίδερα, μια μέρα δε θα 'χεις να φας".

Γύρισα σπίτι και κοίταξα τις συσκευές μία μία.

Η αγαπημένη μου οικιακή συσκευή είναι ο βραστήρας. 

Αν ξεβιδώσεις το πλαστικό και συνδέσεις το πράσινο καλώδιο με το κόκκινο γίνεται ωρολογιακή βόμβα black and decker.

Δουλεύει και με τους ανθρώπους αυτό. 

Μία γκόμενα μου το 'χε κάνει μια φορά και το έκανα κι εγώ σε μια άλλη μετά.

Ή ήταν θερμοσίφωνας;
Ή γκόμενα ή θερμοσίφωνας.

Τέλος πάντων, ωραίες φάσεις, αυτά θα θυμόμαστε μια μέρα, αυτά μένουν.

τι είναι ένας εγκέφαλος;

- Μην το κάνεις αυτό ρε, δεν είσαι ζώο.

- Το φανάρι φταίει. Είναι τρίγωνο των βερμούδων. Τύπου. Το πρωί πάλι άρχισα να σκαλίζω τη μύτη μου με τέτοια μανία που έφτασε το δάχτυλο μέχρι τον εγκεφαλικό φλοιό και τον χάιδεψε.

- Έλα!

- Ναι, περνάω συχνά απ' αυτό το φανάρι, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.

- Τι μου λες;

- Ναι, γουστάρω τις παρενέργειες. Γενικά, και τα φάρμακα με βάση τις παρενέργειες τα διαλέγω.

- Μα τι μου λες;

- Ναι ναι, με το που άγγιξα τον εγκέφαλο, έχυσα αμέσως, μετά το πόδι μου είχε σπασμούς - πολύ χορευτική φάση - και στο τέλος με έπιασε νευρικό γέλιο. 

- Μα υπάρχουν ακόμη τέτοια φανάρια;

- Ότι θες μπορείς να βρεις στην Αθήνα.

/ παύση

- Έχεις τηλεόραση στο σπίτι;

- Έχω.

- Πάμε να δούμε διαφημίσεις για κάνα πεντάωρο;

- Πάμε.

- Να πηδηχτούμε λίγο όταν βάλει εκείνη τη διαφήμιση με τα αποσμητικά χώρου, αυτή με τον Κινέζο που ψεκάζει το ψάρι;

- Ναι. Θα δούμε. Δεν ξέρω.

- Καλά. Σ' αγαπώ.

- Εκείνη με τον Κινέζο και το ψάρι μας άρεσε ή η άλλη με τους εφοριακούς που τρώνε ποπ κορν στο χιονοδρομικό;

- Λες να ήταν αυτή με το ποπ κόρν;

- Θα έπαιρνα όρκο πως ήταν αυτή με το ποπ κορν.

- Δεν θυμάμαι ρε, ένα μυαλό έχω κι εγώ.

πέντε εμφανώς ασύνδετα πράγματα

1

Θέλω να γράψω ένα μανιφέστο. Δεν χρειάζεται να λέει πολλά. Λίγα και καλά, και να λειτουργεί ως εγχειρίδιο. Θα μπορούσε ας πούμε να λέει: 

"Να είσαι καλός".

Αλλά επειδή αυτό χωλαίνει λίγο λόγω γενικότητας, θα μπορούσε να γίνει:

"Να είσαι καλός αλλά όχι τόσο ώστε να σε περνάνε για μαλάκα, και ταυτόχρονα να μην κάνεις πουστιές, και ταυτόχρονα να μην τρως μπάμιες".
Κάτι τέτοιο.

2

Το βόλβο από την άλλη άκρη του δρόμου στοιχειώνει αυτή τη γενιά και την προηγούμενη. Θα στοιχειώνει κάνα δυο γενιές ακόμη και μετά θα σταματήσει, καθώς αν ισχύουν οι υπολογισμοί μου, σε πενήντα χρόνια είτε δεν θα υπάρχει μουσική είτε δεν θα υπάρχουν βόλβο.
Μπορεί να μην υπάρχουν και 'γενιές', δηλαδή δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερη λέξη.

Από τα δύο πρώτα πάντως, ελπίζω να μην υπάρχουν βόλβο και να συνεχίσουν να παίζουν μουσική οι άνθρωποι, ώστε να ακούμε κάτι γαμάτο ενώ τηλεμεταφερόμαστε ή διακτινιζόμαστε ή φοράμε jetpacks.

Α ναί, we were promised jetpacks και αντ' αυτού συμβιβαστήκαμε με smartphones, lcd και τηλεδιασκέψεις. Ούτε βιονικές γυναίκες, ούτε φωτόσπαθα, ούτε ταξίδια στο χρόνο, τίποτα, φταίμε κι εμείς δηλαδή.

Σε κάθε περίπτωση, πενήντα χρόνια ακόμη.

Μέχρι τότε: το θεμελιώδες πρόβλημα με το βόλβο είναι ότι, ακόμη κι αν το κλέψεις, ακόμη κι αν φύγεις μαζί της μέχρι το τέλος του κόσμου, κάπου έξω από την Ελευσίνα ή τη Θήβα ή κάποιο εξίσου δομικά προβληματικό μέρος, θα χαλάσει η μαλακία και θα πρέπει να συνεχίσεις με τα πόδια, μάλλον μόνος σου. 

3

Κάποια στιγμή γνώρισα τον Θάνο. Ο Θάνος ήταν μισός άνθρωπος και μισός αυτοκίνητο. Είχε μια πανκ μπάντα που λεγόταν Homo sapiens automobilis και τα είχε με ένα ποδήλατο. Αυτό.

Πάντα ζήλευα τέτοιου είδους Θάνους.

4

Έστω ότι πέφτω από ένα αεροπλάνο και προσγειώνομαι μέσα στις νευρώσεις σου .

Κατάλαβες;
Μάλλον
θα
γίνει
της
πουτάνας.

5

Όταν ήμασταν μικροί ξαπλώναμε στα γρασίδια και κοιτάζαμε τα αεροπλάνα. Από τα αεροδρόμια αγάπησα την κηροζίνη και τον θόρυβο.

Τώρα παίρνουμε αεροπλάνα για πλάκα και χανόμαστε.

Την τελευταία φορά που σε είδα να ανεβαίνεις τα σκαλιά τα σιχάθηκα όλα αυτά.

Σχεδόν όλα.

Ο θόρυβος μου αρέσει ακόμη.

Η κηροζίνη έτσι κι έτσι.